جلوی “دین‌بازها” و سکولاریزم گرایشی را بگیرید | شأن پیش‌ساخته برای روحانیت درست نکنید
حجت الاسلام قنبریان | فلسفه تاریخ
برای قضاوت بهتر صوت کامل را اینجا بشنوید!
برای تفصیل درباره دین بازان و نقش آنان در سکولاریزم اینجا بشنوید!
برای تفصیل درباره شان پیش ساخته نداشتن روحانیت اینجا بخوانید! و بشنوید!
در اینباره به این منابع هم رجوع کنید:
– حکومت در نهج البلاغه آیت الله خامنه ای
چند گزاره کلیدی از مهدویت در نهج البلاغه:
چرا مجاهدان فلسطینی در مساجد با امام زمان بیعت میکنند؟
بیعت با امام مهدی(عج) در وصیت نامه شهید نضال فرحات مهندس موشک‌های قسّام
یوسف از تعبیرخواب مصریان دلسردشد
هفتصد سال است می بارد! فراوانی بس است
بر سر خوان تو تنها کفرِ نعمت می کنیم!
سفره ات را جمع کن ای عشق! مهمانی بس است
محسن قنبریان
من در این اوضاع اجتماعی کشور، چه نقشی می‌توانم داشته باشم؟
چگونه میشود به افراد ناامید کمک کرد؟
حجت الاسلام محسن قنبریان
در این کلیپ افراد متوجه میشوند که بخاطر جنس خاک (چسبندگی) و مقدار فرو رفتن اسب در مرداب به راحتی نمیشود اسب گرفتار را خارج کرد. راه حل را در کلیپ مشاهده کنید…
تشکر از دوستان هیات محبین الرقیه(س) امیدیه
(برشی کوتاه از سلسله سخنرانی: مهارت امیدبانی در قرآن/ رمضان۱۴۰۱)
دو زنجیره ی امید و یأس
زنجیره اول:
زنجیره دوم:
پول، زینت حیات دنیا اما رایگان بخشی از آن، باقیات صالحات است. منصب، زینت دنیوی اما خدمت، باقیات صالحات است.
قرآن این باقیات را نه فقط بهترین ثواب بلکه بهترین آرزو و امید می شمارد(۴۶کهف).
باقیات صالحات نقطه شروع امید آفرینی در جامعه است. وحشت ها و اضطرابها را از زندگی اقتصادی و سیاسی و اجتماعی می گیرد.
امیدها و آرزوها، از خاطرات و تجارب موفق ارتزاق می کنند.
خداوند برای همراه کردن بنی اسرائیل با فرماندهی جوان، موزه موفقیت های گذشته این قوم را حاضر کرد! گنجینه عصای موسی و عمامه هارون و… یادآور موفقیت ها بود و به قوم امنیت می داد و موجب آرامش قلوب آنها می شد(۲۴۸بقره)
“بَقیِّه مِمّا تَرَکَ آلُ مُوسی” موزه تجارب موفق بود، ملت های دیگر هم میتوانند چنین داشته باشند مثل شنهای طبس و مزار اسطوره های مقاومت و…
همیشه فاعل از فعل خود قوی تر است. هرفعل فقط یک پرتو از فاعل است و دهها و صدها مثل آن قابل صدور از فاعل است.
برتر از “باقیات صالحات” و “بقیه ممّا ترک” و یادگارهای تجارب موفق، کسانی هستند که صاحب بقاء (اولوا بقیه) شده اند، جاودانه و نامیرا شده اند.
رمز این جاودانگی، نهی از فساد است(۱۱۶هود)
ابوذر در ربذه خفه و دفن نشد، تبعید و بیابان او را جاودانه کرد!
ابوذرها و عمارها بیشتر از باقیات و موزه ها، موجب امید و آرزو میشوند.
رَوح، هم ریشه با رُوح است، نسبت “تنفس” و “جان” با هم دارند. رَوح، نسیم خنک و کمک نفس است.
“اولوا بقیه” شدن، مبارزه با مشکلات و انسدادها می خواهد. ابزار این مقاومت و امیدبانی با همه ناکامی ها، “رَوح الله” است. لا تَیأسُوا مِن رَوحِ الله(۸۷یوسف)
در انسدادها و بسته بودن راه ها، امید فرج داشتن با کمک نفس های الهی ممکن است که اهل ایمان و یقین بهره اش را دارند.
بقیه الله، بازمانده یک خانواده نیست صاحب بقاء و موجودی آرمانی و نامیراست که سر سلسله امیدهاست از اولوا بقیه تا باقیات و کارهای امیدآفرین!
او یک پیشنهاد رویایی و امید بخش (المُقَدَّمُ المَأمُول) است. آنهم آرزو و امیدی که وعده تحقق قطعی (المُؤمَّل) از خداوند دارد!
با بودنش جایی برای یاس نیست!
همانقدر که بقیه الله چشمه حیات و امید است، ابلیس چاه یأس و ناامیدی است. وقتی رگه هایی از یأس در خود دیدی بدان ابلیس تو را لمس کرده است!
محسن قنبریان
امیرالمومنین(ع) در خ۱۳۸ روز مهدی(ع) را به “آنچه نمی شناسید” (سیاتی غد بما لاتعرفون) معرفی می کند.
“نشانتان خواهد داد روش دادگری چگونه است!” (فیُریکم کیف عدلُ السیره)
می فرماید: او “غیر از حاکمان وقت” است و “کارگزاران همان حکومتهای موجود را بخاطر سوء اعمالشان مواخذه می کند!” (یاخُذُ الوالی من غیرها عُمّالَها علی مساوئِ اعمالهم[۱]).
جالب است نمی فرماید فقط والیان حکومتها را مواخذه میکند، بلکه همه کارگزاران متخلف حکومتهای وقت ظهور، مورد مواخذه اش هستند.
کانه می فرماید روش دادگری با مواخذه عُمّال سوء و کارگزاران متخلف شروع می شود چیزی که ظاهراً حکومت های وقت ظهور در آن کم دارند!
[۱] ر.ک:منهاج البراعه ج۸ص۳۵۱/ شرح ابن ابی الحدید ج۹ص۴۶
امام زمان(ع)، بقیت اللهِ قرآن است.
نه یعنی باقیمانده ی خدا! یعنی وجه باقی خدا. بقیت الله، «اولوا بقیه» میخواهد یعنی صاحبان بقاء قرآن اینان راچنین وصف میکند: «ینهون عن الفساد فی الارض»: کسانی که از فساد در زمین جلوگیری میکنند[۱]. یاران بقیت الله، اولوا بقیه اند. اهالی قعود و بیطرفان در مقابل فساد و ظلم، راهی به بقیت الله ندارند.
محسن قنبریان
[۱] ۵۶/ هود
اگر “ریشه‌کنی” کفر از جهان، مختص ظهور باشد؛ “ذلیل شدنش” مقابل دولت مسلمین، به دست اموی و عباسی هم اتفاق افتاده چه رسد به دولت صالحان!
اما نفاق و ایمان٘ کاسبی ظاهرا فقط در دولت کریمه او ذلیل میشود(دعای افتتاح).
راههای طی شده:
لاجرم مخاطب عامی همواره می‌پرسد: فتنه بعدی کی٘ است؟ منافق بعدی کیست؟!
جالب اینکه منافق خوان‌های دهه ۶۰، بعضا خود منافق دهه ۷۰و٨۰ میشوند!
“منافق بزرگ” و “رسمی”، موجب استتار و حتی گاه عملیات فریب منافقان غیررسمی و اعلام ناشده میشود! آنان هم با متعلقات ایمان(ولایت، عدالت، ارزش‌های اسلامی و…) معاش کرده، حتی وزیر و وکیل میشوند!
تملق و خودنمائی و تظاهرهای اضافی و قسم‌های مؤکد و نشانه‌های دیگر هم اگر خوانده شود، جامعه حزب الهی جرأت نمی‌کند بعض مقابلین با منافق بزرگ و رسمی را منافق بپندارد (آن هم در وانفسای دشمن‌زدگی)!
اختلاس‌گری خیّر نما راحت تا برخی سران نفوذ کرد. آیت الله بهجت درخواست ملاقاتش را نپذیرفت. سر راه ایستاد. به خیر و خوبی معرفی‌اش کردند. تا چشم آیت الله به او افتاد فرمود: از همه کارهای خیرت توبه کن!
گفتنش سخت است اما ظاهرا برای زمین‌گیر کردن نفاق، “ایمان” کافی نیست؛ “ایقان” (مرتبه یقین) میخواهد. باید “تفرّس”، “توسّم” و نشانه‌شناسیِ اهل یقین را بین گروه‌های فعال اجتماعی-سیاسی و شوراهای انتصاب توزیع کرد؛ تا منافق به “لحن قول” و “طور فعل” شناخته شود و زیر آن لو رفتن، ذلیل شود! و الا بشکل رسمی آن وفور را نمیشود جمع کرد.
اللهم انا نرغب الیک فی دوله کریمه… تُذل بها النفاق و اهله!
محسن قنبریان
۹۹/۱/۲۰