(برای آنها که میخواهند مساله مشکل حل کنند؛ نه ساده انگاران!)

«یک سؤال دیگر این است که بعضیها میگویند وحدت، بعضیها میگویند خلوص؛ شما چه میگوئید؟ من میگویم هر دو.

 خلوص که شما مطرح میکنید -که ما بایست از فرصت استفاده کنیم و حالا که غربال شد، یک عده‌ای را که ناخالصی دارند، از دائره خارج کنیم- چیزی نیست که با دعوا و کشمکش و گریبان این و آن را گرفتن و با حرکت تند و فشارآلود به وجود بیاید؛ خلوص در یک مجموعه که اینجوری حاصل نمیشود؛ ما به این، مأمور هم نیستیم.

در صدر اسلام، خوب، با پیغمبر اکرم یک عده بودند؛ سلمان بود، اباذر بود، ابىّ‌بن‌کعب بود، عمار بود، کی بود، کی بود؛ اینها درجه‌ی اول و خالص‌ترینها بودند؛ عده‌ای دیگر از اینها یک مقداری متوسطتر بودند؛ یک عده‌ای بودند که گاهی اوقات پیغمبر حتّی به اینها تشر هم میزد. اگر فرض کنید پیغمبر در همان جامعه‌ی چند هزار نفری -که کار خالص سازی خیلی آسانتر بود از یک جامعه‌ی هفتاد میلیونی کشور ما- میخواست خالص‌سازی کند، چه کار میکرد؟ چی برایش میماند؟ آن که یک گناهی کرده، باید میرفت؛ آن که یک تشری شنفته، باید میرفت؛ آن که در یک وقتی که نباید از پیغمبر اجازه‌ی مرخصی بگیرد، اجازه‌ی مرخصی گرفته، باید میرفت؛ آن که زکاتش را یک خرده دیر داده، باید میرفت؛ خوب، کسی نمی‌ماند.

 امروز هم همین جور است. اینجوری نیست که شما بیائید افراد ضعاف‌الایمان را از دائره خارج کنید، به بهانه‌ی اینکه میخواهیم خالص کنیم؛ نه، شما هرچه میتوانید، دائره‌ی خلّصین را توسعه بدهید؛ کاری کنید که افراد خالصی که میتوانند جامعه‌ی شما را خالص کنند، در جامعه بیشتر شوند؛ این خوب است.

 از خودتان شروع کنید؛ دور و بر خودتان، خانواده‌ی خودتان، دوستان خودتان، تشکل خودتان، بیرون از تشکل خودتان. هرچه میتوانید، در حوزه‌ی نفوذ تشکل خود، برای بالا آوردن میزان خلوصهای فردی و جمعی تلاش کنید؛ که نتیجه‌ی آن، خلوص روزافزون جامعه‌ی شما خواهد شد. راه خالص کردن این است.

 وحدت هم که ما گفتیم – که بعد سؤالات دیگری هم در این زمینه شده – منظور من اتحاد بر مبنای اصول است.

 بنابراین وحدت با کیست؟

با آن کسی که این اصول را قبول دارد. به همان اندازه‌ای که اصول را قبول دارند، به همان اندازه ما با هم مرتبط و متصلیم؛ این میشود ولایت بین مؤمنین.

 آن کسی که اصول را قبول ندارد، نشان میدهد که اصول را قبول ندارد یا تصریح میکند که اصول را قبول ندارد، او قهراً از این دائره خارج است.

بنابراین با این تفصیل و توضیحی که عرض شد، هم طرفدار وحدتیم، هم طرفدار خلوصیم».

(۸۹/۵/۳۱رهبر انقلاب اسلامی)

* برای بیشتر تعمق کردن: سخنرانی/ ولاء ها و ولایت‌ها در قرآن

این دو بنر کنار هم، دو مغازه در دنیاست هردو با فروش اقساطی!

“یشری نفسه” هم فروش است؛ فروش عمر به خدا به شکل اقساطی!

مغازه ای در نابازارِ زمین که هر فروشنده ای زندگی ابناء بشر را با اقساط عمرش تامین می کند؛ برای آب و نان غزه و یمن یا عِرض و جان النبل و الزهراء!

 دادن قسط آخر، گرفتن ثمنِ نامیرایی و “عند ربهم یرزقون” است!

 “بشارتِ دنبال کنندگانی” هم اشانتیون می گیرد! (یستبشرون بالذین لم یلحقوا بهم).

لذا به شکل شبکه ای توسعه می یابد و تا طوفان پیروزی ایثار بر استئثار پیش می رود!

چون در نابازار است، شعب فروشگاه در همه نقاط زمین منتشر است؛ از خیابان تا بیابان! شعبی به بزرگی یک جبهه و مرز یک کشور تا به کوچکی یک دستفروش و کلمه حقی نزد یک جائر!

فروش اقساطی وسائل نوی منزل به بازنشستگان هم خرید عمر آنهاست؛ البته در مغازه ای در بازار مصرفیِ زمین!

اول باید مجابش کنی که تا لوکسیزم هست، زندگی باید کرد؛ با هر کالا، نو باید شد!

بعد زنجیره ای ها باید با دامپینگ قیمت، در دام بیاندازند!

وقتی فروشگاه های کوچک را بلعیده و با بانک ها بستند و برایش به صرفه جلوه کردند، زالوی کار و عمرش میشوند!

انحصار شعب در گرو از نان انداختن هزاران مغازه خُرد است؛ تا فقط او نیاز تازه بسازد و عمر جوان و پیر بخرد؛ برای خرید از او بیشتر کار کنند و مصرف شوند!

در قسط آخر صاحب لباسشویی ای شده که عمرش را شسته و تازه مدل جدیدش آمده است! اشانتیون هم دارد: تخفیف خرید بعدی!

محسن قنبریان

در نشست رونمایی از دومین گزارش پیوست‌نگاری عدالت اجتماعی:

قنبریان: پیوست عدالت صورت نوعیه سیاست‌ها است/

تراب‌زاده: مصوبه مالیات بر عایدی سرمایه در بزنگاه موفقیت یا شکست است.

آئین رونمایی از اثر «پیوست عدالت طرح مالیات بر عایدی سرمایه» به همت هسته عدالت اجتماعی مرکز رشد دانشگاه امام صادق علیه‌السلام برگزار شد.

حجت‌الاسلام قنبریان در این نشست ضمن تقدیر از کوشش صورت گرفته در پیگیری مطالبه سال ۱۴۰۰ رهبر انقلاب اسلامی در تدوین پیوست عدالت لوایح و طرح‌های راهبردی کشور در حوزه‌های مختلف، با اشاره به جایگاه مؤثر پیوست عدالت در فرآیند نظام‌سازی و تصمیم‌گیری ملی افزود: «پیوست عدالت عارض بر سیاست‌های عمومی نیست که اگر چنین تلقی باشد، تقلیل ارزش عدالت اجتماعی است. ارزش عدالت به‌عنوان یکی از معقولات ثانی، وصفی از اشیا و نحوه‌ای از بودن و سنخی از وجود است؛…»

در ابتدای این نشست، محمدصادق تراب‌زاده با اشاره به مسیر طی شده در تعامل با وزارت امور اقتصاد و دارایی برای نگارش پیوست عدالت برای طرح مالیات بر عایدی سرمایه (مصوب اردیبهشت ۱۴۰۲ مجلس شورای اسلامی)، با اشاره به تعریف اصیل و ذاتی پیوست عدالت درون یک برنامه (نه صرفاً توجیه‌گر) به جزئیات این مصوبه با زبان عدالت اجتماعی پرداخت.

برای مطالعه متن کامل گزارش می‌توانید به بخش ادامه مطلب مراجعه کنید.

مرکز رشد دانشگاه امام صادق (ع) ادامه خواندن قنبریان: پیوست عدالت، صورت نوعیه سیاست‌ها است ←