حجت الاسلام والمسلمین قنبریان:
نگیم ارباب حسین علیه السلام

أَنا أَکثَرُ مِنکَ مَالاً وَأَعَزُّ نَفَراً وَهُوَ ظَالِمٌ لِّنَفسِهِۦ قَالَ مَآ أَظُنُّ أَن تَبِیدَ هَٰذِهِۦٓ أَبَداً

«… پس به رفیق خود که با وى گفتگو مى کرد گفت: من از جهت مال از تو بیشتر و به عده از تو نیرومند ترم. و به باغ خود شد در حالى که ستمگر به نفس خویش بود گفت گمان ندارم که هیچ وقت این باغ نابود شود. گمان ندارم رستاخیز به پا شود، و اگر به سوى پروردگارم برند سوگند که در آنجا نیز بهتر از این خواهم یافت.

رفیقش که با او گفتگو مى کرد گفت: مگر به آنکه تو را از خاک آفرید و آنگاه از نطفه و سپس به صورت مردى بپرداخت کافر شده اى. ولى او خداى یکتا و پروردگار من است و هیچ کس را با پروردگار خود شریک نمى کنم.

چرا وقتى به باغ خویش در آمدى نگفتى هر چه خدا خواهد همان شود که نیرویى جز به تأیید خدا نیست، اگر مرا بینى که به مال و فرزند از تو کمترم؛ باشد که پروردگارم بهتر از باغ تو به من دهد، و به باغ تو از آسمان صاعقه ها فرستد که زمین بایر شود.

یا آب آن به اعماق فرو رود که جستن آن دیگر نتوانى و میوه هاى آن نابود گشت و بنا کرد دو دست خویش به حسرت آن مالى که در آن خرج کرده بود زیر و رو مى کرد که تاکها بر جفته ها سقوط کرده بود، و مى گفت اى کاش هیچ کس را با پروردگار خویش شریک نپنداشته بودم.

و او را غیر خدا گروهى نباشد که یارى اش کنند، و یارى خویش کردن نتواند.

در آنجا یارى کردن خاص خداى حق است که پاداش او بهتر و سرانجام دادن او نیکتر است …»

هُنَالِکَ ٱلوَلَٰیَهُ لِلَّهِ ٱلحَقِّ

آیات الهی ۳۲ تا ۴۴ کهف را اینجا بشنوید!

سلسله محتوای نظریات شهید بهشتی در زمینه حکمرانی ـ ویدئوی سوم