این زنجیره را دقت کنید:

1. میزان بالاتر مالکیت در منابع تولید ثروت.
2. افزایش درآمد سالانه.
3. توان مصرف بیشتر و متنوع تر.

عمده عدالت خواهی های مجازی و اینستاگرامی در حلقه سوم است: گیر دادن به ساختمانهای متجمل مذهبی و غیر مذهبی، جشن ها و تفریحات و تجملات آقازاده ها و…

می بینیم همین خورده عدالت خواهی ها، جنجالی سر حقوق ۱/۵۰۰ کارگران نمی آفریند! در حالیکه جامعه کارگری ۱۳/۷میلیون است و ۱۱میلیون آنها(نیم خانوارهای ایرانی)قراردادی اند و ۲۰٪، قرارداد سفید امضاء دارند!
این مثالی از حلقه دوم زنجیره(میزان درآمد)است؛ که چون عکس جنجالی ندارد شانس اینستایی شدن ندارد!
به کرات دیده ام وقتی مثلا با حقوق پزشکان مقایسه میشود (۶۰میلیون برای بیمارستانی ها که تازه مورد شکایتشان به دیوان عدالت واقع شد!)، حتی نزد برخی عدالتخواهان مجازی، تبعیض به نظر نمی رسد!

مبنای شهید مطهری دراینباره این بود که وجهی ندارد حقوق و مزایای “مادی” یک کارگر کمتر از کارهای فکری و برتر باشد (نیازهای مادی او و خانواده اش با سایرین فرق نمی کند) پس همان امتیازهای غیر مادی(وجاهت اجتماعی و…) برای تفاضل وزیر و مهندس و دکتر از کارگر کافی است. این مبنای فکری را حتی عدالتخواهان زیادی در حوزه و دانشگاه و فضای مجازی نه می فهمند و نه قبول می کنند!(ر.ک:مجموعه آثار شهید مطهری ج۲۰ص۴۹۹/ و هم یادداشت “۷سین سفره کوچک عدالت“). این نمونه ای از سرکار رفتن عدالت خواهی است که به یک ساعت مچی مشغول و از ظلم و تبعیض نسبت به نصف خانوارهای ایرانی(در یک مثال)غافل شود!

از آن بدتر توجه به حلقه اول زنجیره است! چون نظری تر و مبنایی تر میشود مشتری خواندن متن و کپشن هم پیدا نمی کند در حالیکه سرسلسله تبعیض ها و بی عدالتی ها آنجاست!

از اینرو فقیه مجاهد و عدالتخواه شهیدمحمدباقر صدر آنرا(عدالت در تخصیص منابع تولید ثروت به عموم) مقدم بر توزیع عادلانه درآمد می شمارد.

(دراینباره یادداشتهای :

عدالت در بیانیه گام دوم

انقلاب اقتصادی

غفلت از برجام داخلی

را ملاحظه کنید)

اصلا سخن این نیست که مطالبات حلقه سوم زنجیره تعطیل شود یا مطالبه مصداقی خوب نیست و مانند آن. بلکه سخن بر سر این است که از مصادیق و موارد متعدد حلقه سوم زنجیره به حلقه های مقدمش نقب زده شود و علت ها نشان داده شود .

تا از یک چرخش مالی بزرگ جز یک میلیون و نیم به کارگرانش نرسد، چیزی برای تجملات و ماشین های لوکس و دور دورها نمی ماند!

تا کارگر، مالک سهمی از کارخانه و کارگاه محل کارش نباشد، هیچ تولید کننده ای نمیتواند حقوق او را بالاتر ببرد و توان پرداختش را داشته باشد!

شهید مطهری کارخانجات بزرگ را هم “ملک عموم” می خواند (ر.ک:ج۲۰ص۴۳۵و۴۹۴) کأنه این صنایع بزرگ در عصر مدرن مثل اراضی فتح شده دوران صدر اسلام است که متعلق به عموم مسلمانان است نه طبقه ای خاص یا حتی دولت!

فریادگران علیه تبعیض کمتر حوصله می کنند این مبانی را بخوانند و بفهمند تا مواردش (مثل نحوه خصوصی سازی های اصل ۴۴) را بررسی و بر تبعیض های بزرگ و سرنوشت ساز مطلع شوند!بخصوص که چهره و سلبریتی ای و عکس و ماجرای جنجالی ای هم برایش ندارند تا لایک و فالوور اینستاگرام را موجب شود!

(ویرایش و تدوینی از بخشی از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” ۱۴خرداد۹۸)

ارجاع جهت دریافت سخنرانی «امام خمینی و نظام انقلابی»

می پرسد تفاوت دیپلماسی با آمریکا -اروپا به نسبت برخی کشورهای کافر یا اهل کتاب دیگر چرا؟!

قرآن در درس دیپلماسی خود معیار می دهد:

اهل کتاب دوگونه اند:

1. کسانی که اگر انبانی از سکه طلا امانت نزدشان باشد، کامل به شما برمی گردانند.
2. کسانی که اگر یک سکه(از آن انبان) گردنشان باشد، به شما بر نمی گردانند!
   “الا مادُم٘تَ علیه قائما”: مگر اینکه پیوسته برسرشان بایستی و به اصرار حق خود را از آنها مطالبه کنی.(۷۵/آل عمران)

شاید اشتباه دیپلماسی ما این بود که امضاء کری را ضمانت گرفتیم!


شاید خوب “ما دمت علیه قائما” را در برجام نهادینه نکردیم!


امروز رهبرم ثابت کرد از قضا غیر از انقلابی بودن، خیلی هم دیپلمات است (البته قرآنی اش)!

“نظام انقلابی” سخن مرکزی بیانیه گام دوم رهبری است.
نظام انقلابی در این بیانیه، محصول ترکیب و تعادل “جوشش انقلابی” و “نظم سیاسی و اجتماعی” است که انقلاب اسلامی قرار است تا ابد از آن دفاع کند.

یعنی نه انقلابی گری، بدون توجه به نظام اسلامی و با دو٘ر زدن آن، که نوعی اپوزیسیون بازی است! و نه نظم و نظامی سیاسی اجتماعی منهای جوشش انقلابی و رسوب کردن و سازش با وضع موجود و فراموشی آرمانهای انقلاب ۵۷، که نوعی محافظه کاری است!

هرجوششی انقلابی نیست!

تصحیح نظم اجتماعی و نظام سیاسی براساس آموزه ها و آرمانهای انقلاب ۵۷، جوشش انقلابی است که فکر و راه امام نقش محوری درآن دارد. “جریان اصلاحات” و “جنبش سبز” هم جوشش بودند اما انقلابی نبودند. فروکاستن انقلاب به جامعه مدنی هابز و ارزشهای اعلامیه حقوق بشر، جوشش انقلابی نیست؛ حتی اگر نقطه عزیمتش را ضعفها و نقص های وضع موجود و فاصله اش با آرمانها قرار دهد.

هر شخص و اداره ای هم “نظام” نیست!

دربیان مترقی رهبر معظم انقلاب حتی خود رهبری هم مساوی نظام نیست(۱) چه رسد به برخی منصوبین!
برخی در مقابل هر جوشش انقلابی علیه خود، خود را نظام فرض می کنند تا نقد و انتقاد، تضعیف نظام جلوه کند! نقد کسی در یک لباس یا نهاد مقدس الزاما نقد و تضعیف آن لباس و آن نهاد نیست ؛اما برخی خیلی حرفه ای شده و خود را مساوی اسلام، نظام و نهادهای مقدس می کنند تا جوشش های انقلابی را ساقط و نظم موجود را حتی اگر مطلوب نباشد ابقاء کنند!

اصلاح طلبان عمدتا با “دگر اندیشی” ، جوشش های انقلابی را به پارادایم های غربی تأویل برده و می برند و اصولگرایان اغلب با نشاندن اشخاص و وضع موجود جای نظام اسلامی، “محافظه کاری” را مانع تحقق نظام انقلابی می کنند.

………………………………………

۱) رهبری: “بنده نمی فهمم معنای ذوب در ولایت را! ذوب در ولایت یعنی چه؟ باید ذوب در اسلام شد خود ولایت هم ذوب در اسلام است. روزی که شهید صدر گفت: “در امام خمینی ذوب شوید همچنان که او در اسلام ذوب شده است”؛ تنها شاخص صحت راه، شخص امام بود نه قانون اساسی بود، نه جمهوری اسلامی بود نه نظامی بود نه دستگاهی بود…امروز این طور نیست. ذوب در رهبری، ذوب در شخص است؛ این اصلا معنا ندارد!”(۸۳/۳/۲۷)

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=3235

(تدوینی از قسمتی از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” ۱۴خرداد۹۸)

یک آسیب در نهاد مربوط به رهبری را جوانان انقلابی تذکر دهند، به نظر بعضی میشوند ضد ولایت فقیه! همان آسیب در همان نهاد مورد توجه مسئولی واقع شود، میشود انقلابی و مصلح!:

مثلا اگر قبل از آقای رئیسی از فساد یا سرمایه گذاری آستان قدس در مال مشهد اعتراض و انتقاد سازنده می شد، چون تولیتش منصوب رهبری است برخی این کار را تضعیف نهادهای ولایت و خود ایشان یا زدن بازوهای ولایت می خواندند! اما وقتی آقای رئیسی حکم تولیت گرفت و از برخی فسادها پرده برداشت و سرمایه را از مال مشهد خارج کرد؛ کار انقلابی و بجا خوانده شد!

اگر جوانان انقلابی همین نحوه انتقاد بسیج دانشجویی از نماکاری ساختمان بنیاد مستضعفان میکردند، شاید به دید برخی، شروع انحراف آنها و احتمال مواجه با ولایت تفسیر می شد! اما همان کار بسیج دانشجویی، انقلابی و به جا خوانده میشود(البته باز نه به نظر همه محافظه کاران)!

حال اگر مهمتر از نماکاری یک ساختمان از عملکرد برخی هلدینگهای بنیاد پرسش یا انتقاد شود؛ یا از تعارض شرکت ساختمانی رویال(یکی دیگر از بنیادها) در سازه های مجلل پایتخت با خانه ومدرسه سازی همان بنیاد در مناطق محروم پرسش شود؛ این سطح از انتقاد میشود تضعیف ولایت؟!!

فکرش را بکنید اگر آن رئیسی به آستان قدس و این بسیج دانشجویی به بنیاد توجه نمی کرد؛ آیا واقعا آسیب مرتفع می شد؟! و آیا زیاد شدن این آسیبها بیش از نقد و انتقادها چهره ولایت را تخریب نمی کند؟!

آیا بهتر نیست مردم را واقعا صاحبان انقلاب بدانیم و “جوشش انقلابی” آنها در راستای ارزشها و آرمانهای انقلاب را مارک و مُهر ضدیت با انقلاب و ولایت نزنیم؟! از آن جوشش های انقلابی برای تصحیح و ترقی نظم و نظام اداری موجود استفاده و پشتوانه ای برای یک “نظام انقلابی” مطلوب قرار دهیم؟!

(تدوینی از قسمتی از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” ۱۴خرداد۹۸)

غیر از برجام معروف با آمریکا و اصابت به ترامپ، برنامه جامع اقدام مشترکی هم در داخل کشور بین دولتها و کسانی که حالا معلوم شده اغلب سرمایه داران زالو صفت و اسلام آمریکایی -به تعبیر امام- و برخی نهادهای خاص بوده اند منعقد شد! :

• از ۱۹۹۱ همراه با سه موج خصوصی سازی جهانی بخصوص در کشورهای بلوک شرق پس از فروپاشی شوروی، ماهم به دنبال کوچک کردن دولت به سمت واگذاری شرکتهای دولتی به بخش خصوصی(بخوانید سرمایه داران یا بخش خصولتی) رفتیم.
• امام از ضرورت “دخیل کردن توده های میلیونی مردم محروم در تولید” برای تحقق عدالت اجتماعی گفته بود(صحیفه نور ج۲۱ص۱۲۸و۱۲۹).
  در تبصره۴۱ قانون برنامه دوم توسعه(۷۳/۵/۱۲) هم واگذاری درصدی از شرکتها به کارگران پیش بینی شد؛ اما آنچه سرانجام پس از دو دهه تحقق یافت این است که می بینیم!
• برجام داخلی از شرکتهای دولتی به بنگاه های بزرگ اقتصادی که اصل۴۴ در انحصار دولت خوانده بود هم دست درازی کرد! مذاکره کنندگانش در مجمع تشخیص از اختیارات ولایت مطلقه بجای رفراندم و تغییر قانون اساسی خواستند تا اجازه این واگذاری ها هم صورت گیرد!
• از ۷۷ تا ۸۱ روی پیش نویس کار کردند. اما رهبری آنرا عودت داد!
  دوباره ۲سال دیگر مذاکره کردند و ۸۳طرح را ارائه کردند. ۴بند از ۵بند را قبولاندند. رهبری باز ۴پرسش اساسی درباره این خصوصی سازی ها(مربوط به بند ج) طرح و حرف امام را تکرار کرد: “گسترش مالکیت عموم مردم” در این منابع ثروت!
  اما آنچه بنام واگذاری به مردم انجام می شد، واگذاری به سرمایه داران و بعضا رانت خواران و هم برخی نهادهای خاص بود!
• حالا اجماعی نسبی در ناموفق بودن این برجام و بدعهدی طرفهای آن در کشور شکل گرفته است. از رهبری تا چهره های جناح های معروف، از مرکز پژوهش های مجلس تا اکثریت مردم ایران در پیمایش های سنجش ارزشها و نگرشهای ایرانیان!
  برخی مسأله را ساده و مثل برجام خارجی در حد بدعهدی ترامپ و سادگی روحانی و ظریف تقلیلش داده از ضمانت ناکافی گله دارند! اینجا هم مثلا مسئول خصوصی سازی را مقصر و از لزوم برکناری یا ممنوع الخروج بودنش(بخاطر ذی نفع شدن) می گویند.
  برخی مثل برجام خارجی، بازی مقصر کیست را دنبال می کنند! چرا رهبری دخالت بازدارنده نکرد؟! و…
  برخی مثل برجام از ضرورت این مذاکرات اما توافقی بهتر می گویند!
  و برخی از اساس غلطش می خوانند!
  (البته تطابقی بین مخالفین برجامها نیست و ممکن است مخالفترین های برجام خارجی موافق ترین برجام داخلی باشند!)

یکبار خوب است نقش این برجام و توافق داخلی در بن بستهای اقتصادی موجود و فشار بر گُرده طبقات محروم بررسی شود و حتی اثر گذاری تحریم ها و بدعهدی های برجام خارجی در بستره این توافق ناموفق سنجیده شود. چگونه این توافق عمدتا رانتی موجب شده شعارهای اقتصادی بیش از یک دهه رهبری در حد شعار و بنر و همایش و نوشته ای ۱۳روزه بالای صفحه تلویزیون بماند؟! و…
شاید خروج از این توافق و برجام علیه محرومین و قاطبه ملت هم در دستور کار قرار گرفت!
بازاندیشی جدی، شاید به آرمان امام (“دخیل کردن توده های میلیونی مردم محروم در تولید”) برگشت مان داد و چیزی بهتر و بیشتر از سهام عدالت را موجب شد!

(متن گوشه ای از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” /۱۴خرداد۹۸)