این تعبیر در زیارات برای سید مظلومان اباعبدالله الحسین(ع) به کار می رود.
“الوتر” یعنی فرد و تنها و “الموتور”، کشته رها شده ای است که انتقام او گرفته نشده است.
به تعبیر دیگر: تنها بازمانده اش، یاوری برای خونخواهی نمی یابد!
تفاوت سیدالشهدا با شهدای دیگر یکی در همین است که او “الوتر الموتور” است.
آنچه مختار و قیامهای لثارات الحسینی کردند، حقیقتاً انتقام خون حسین(ع) نبود؛ و الا امام زمان(عج) “الموتور بأبیه” خوانده نمی شد.
جای دیگر توضیح داده ام انتقام حسین(ع) به برقراری حکومت ائمه عدل و تحقق قسط جهانی است؛ که از “امام مطلق” برمی آید[۱].
آیا مهمانِ ترور شده ایران (اسماعیل هنیه)، الوتر الموتور است؟!! یا ما در خونخواهی مستضعفیم؟!
ظاهرا توان نظامی و وعده قطعی و همراهی مردمی به خونخواهیِ مهمان، او را الوتر الموتور نگذاشته است؛ لکن طولانی شدن زمان تحقق خونخواهی و سطح مقابله ها با جنایات بی باک صهیونیست ها می فهماند که گرچه قوی اما مستضعفیم!
“چگونه جواب دهیم که جنگ فراگیر نشود؟!”
این از خونخواهی شهیدان فخری زاده و سلیمانی و… با ماست!
“در جنگ ترکیبی چه کنیم که هزینه ها، منافع ملی و رضایت عمومی گردد؟!!”
علیرغم اقتدار نظامی مان با ماست.
منعی ندارد هم “مقتدر” باشیم هم مشمول “الذین استضعفوا”!
ما با همه اقتدار برای ریشه کنی نهایی ظلم و استکبار، مضطر به حجت خداییم؛ لکن اعاده حیثیت و شرف را وظیفه داریم.
دو مطلب مرتبط:
محسن قنبریان ۱۴۰۳/۶/۲۱
[۱] ر.ک: مقاله منتقم دادگر
