“نظام انقلابی” سخن مرکزی بیانیه گام دوم رهبری است.
نظام انقلابی در این بیانیه، محصول ترکیب و تعادل “جوشش انقلابی” و “نظم سیاسی و اجتماعی” است که انقلاب اسلامی قرار است تا ابد از آن دفاع کند.

یعنی نه انقلابی گری، بدون توجه به نظام اسلامی و با دو٘ر زدن آن، که نوعی اپوزیسیون بازی است! و نه نظم و نظامی سیاسی اجتماعی منهای جوشش انقلابی و رسوب کردن و سازش با وضع موجود و فراموشی آرمانهای انقلاب ۵۷، که نوعی محافظه کاری است!

هرجوششی انقلابی نیست!

تصحیح نظم اجتماعی و نظام سیاسی براساس آموزه ها و آرمانهای انقلاب ۵۷، جوشش انقلابی است که فکر و راه امام نقش محوری درآن دارد. “جریان اصلاحات” و “جنبش سبز” هم جوشش بودند اما انقلابی نبودند. فروکاستن انقلاب به جامعه مدنی هابز و ارزشهای اعلامیه حقوق بشر، جوشش انقلابی نیست؛ حتی اگر نقطه عزیمتش را ضعفها و نقص های وضع موجود و فاصله اش با آرمانها قرار دهد.

هر شخص و اداره ای هم “نظام” نیست!

دربیان مترقی رهبر معظم انقلاب حتی خود رهبری هم مساوی نظام نیست(۱) چه رسد به برخی منصوبین!
برخی در مقابل هر جوشش انقلابی علیه خود، خود را نظام فرض می کنند تا نقد و انتقاد، تضعیف نظام جلوه کند! نقد کسی در یک لباس یا نهاد مقدس الزاما نقد و تضعیف آن لباس و آن نهاد نیست ؛اما برخی خیلی حرفه ای شده و خود را مساوی اسلام، نظام و نهادهای مقدس می کنند تا جوشش های انقلابی را ساقط و نظم موجود را حتی اگر مطلوب نباشد ابقاء کنند!

اصلاح طلبان عمدتا با “دگر اندیشی” ، جوشش های انقلابی را به پارادایم های غربی تأویل برده و می برند و اصولگرایان اغلب با نشاندن اشخاص و وضع موجود جای نظام اسلامی، “محافظه کاری” را مانع تحقق نظام انقلابی می کنند.

………………………………………

۱) رهبری: “بنده نمی فهمم معنای ذوب در ولایت را! ذوب در ولایت یعنی چه؟ باید ذوب در اسلام شد خود ولایت هم ذوب در اسلام است. روزی که شهید صدر گفت: “در امام خمینی ذوب شوید همچنان که او در اسلام ذوب شده است”؛ تنها شاخص صحت راه، شخص امام بود نه قانون اساسی بود، نه جمهوری اسلامی بود نه نظامی بود نه دستگاهی بود…امروز این طور نیست. ذوب در رهبری، ذوب در شخص است؛ این اصلا معنا ندارد!”(۸۳/۳/۲۷)

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=3235

(تدوینی از قسمتی از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” ۱۴خرداد۹۸)

یک آسیب در نهاد مربوط به رهبری را جوانان انقلابی تذکر دهند، به نظر بعضی میشوند ضد ولایت فقیه! همان آسیب در همان نهاد مورد توجه مسئولی واقع شود، میشود انقلابی و مصلح!:

مثلا اگر قبل از آقای رئیسی از فساد یا سرمایه گذاری آستان قدس در مال مشهد اعتراض و انتقاد سازنده می شد، چون تولیتش منصوب رهبری است برخی این کار را تضعیف نهادهای ولایت و خود ایشان یا زدن بازوهای ولایت می خواندند! اما وقتی آقای رئیسی حکم تولیت گرفت و از برخی فسادها پرده برداشت و سرمایه را از مال مشهد خارج کرد؛ کار انقلابی و بجا خوانده شد!

اگر جوانان انقلابی همین نحوه انتقاد بسیج دانشجویی از نماکاری ساختمان بنیاد مستضعفان میکردند، شاید به دید برخی، شروع انحراف آنها و احتمال مواجه با ولایت تفسیر می شد! اما همان کار بسیج دانشجویی، انقلابی و به جا خوانده میشود(البته باز نه به نظر همه محافظه کاران)!

حال اگر مهمتر از نماکاری یک ساختمان از عملکرد برخی هلدینگهای بنیاد پرسش یا انتقاد شود؛ یا از تعارض شرکت ساختمانی رویال(یکی دیگر از بنیادها) در سازه های مجلل پایتخت با خانه ومدرسه سازی همان بنیاد در مناطق محروم پرسش شود؛ این سطح از انتقاد میشود تضعیف ولایت؟!!

فکرش را بکنید اگر آن رئیسی به آستان قدس و این بسیج دانشجویی به بنیاد توجه نمی کرد؛ آیا واقعا آسیب مرتفع می شد؟! و آیا زیاد شدن این آسیبها بیش از نقد و انتقادها چهره ولایت را تخریب نمی کند؟!

آیا بهتر نیست مردم را واقعا صاحبان انقلاب بدانیم و “جوشش انقلابی” آنها در راستای ارزشها و آرمانهای انقلاب را مارک و مُهر ضدیت با انقلاب و ولایت نزنیم؟! از آن جوشش های انقلابی برای تصحیح و ترقی نظم و نظام اداری موجود استفاده و پشتوانه ای برای یک “نظام انقلابی” مطلوب قرار دهیم؟!

(تدوینی از قسمتی از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” ۱۴خرداد۹۸)

غیر از برجام معروف با آمریکا و اصابت به ترامپ، برنامه جامع اقدام مشترکی هم در داخل کشور بین دولتها و کسانی که حالا معلوم شده اغلب سرمایه داران زالو صفت و اسلام آمریکایی -به تعبیر امام- و برخی نهادهای خاص بوده اند منعقد شد! :

• از ۱۹۹۱ همراه با سه موج خصوصی سازی جهانی بخصوص در کشورهای بلوک شرق پس از فروپاشی شوروی، ماهم به دنبال کوچک کردن دولت به سمت واگذاری شرکتهای دولتی به بخش خصوصی(بخوانید سرمایه داران یا بخش خصولتی) رفتیم.
• امام از ضرورت “دخیل کردن توده های میلیونی مردم محروم در تولید” برای تحقق عدالت اجتماعی گفته بود(صحیفه نور ج۲۱ص۱۲۸و۱۲۹).
  در تبصره۴۱ قانون برنامه دوم توسعه(۷۳/۵/۱۲) هم واگذاری درصدی از شرکتها به کارگران پیش بینی شد؛ اما آنچه سرانجام پس از دو دهه تحقق یافت این است که می بینیم!
• برجام داخلی از شرکتهای دولتی به بنگاه های بزرگ اقتصادی که اصل۴۴ در انحصار دولت خوانده بود هم دست درازی کرد! مذاکره کنندگانش در مجمع تشخیص از اختیارات ولایت مطلقه بجای رفراندم و تغییر قانون اساسی خواستند تا اجازه این واگذاری ها هم صورت گیرد!
• از ۷۷ تا ۸۱ روی پیش نویس کار کردند. اما رهبری آنرا عودت داد!
  دوباره ۲سال دیگر مذاکره کردند و ۸۳طرح را ارائه کردند. ۴بند از ۵بند را قبولاندند. رهبری باز ۴پرسش اساسی درباره این خصوصی سازی ها(مربوط به بند ج) طرح و حرف امام را تکرار کرد: “گسترش مالکیت عموم مردم” در این منابع ثروت!
  اما آنچه بنام واگذاری به مردم انجام می شد، واگذاری به سرمایه داران و بعضا رانت خواران و هم برخی نهادهای خاص بود!
• حالا اجماعی نسبی در ناموفق بودن این برجام و بدعهدی طرفهای آن در کشور شکل گرفته است. از رهبری تا چهره های جناح های معروف، از مرکز پژوهش های مجلس تا اکثریت مردم ایران در پیمایش های سنجش ارزشها و نگرشهای ایرانیان!
  برخی مسأله را ساده و مثل برجام خارجی در حد بدعهدی ترامپ و سادگی روحانی و ظریف تقلیلش داده از ضمانت ناکافی گله دارند! اینجا هم مثلا مسئول خصوصی سازی را مقصر و از لزوم برکناری یا ممنوع الخروج بودنش(بخاطر ذی نفع شدن) می گویند.
  برخی مثل برجام خارجی، بازی مقصر کیست را دنبال می کنند! چرا رهبری دخالت بازدارنده نکرد؟! و…
  برخی مثل برجام از ضرورت این مذاکرات اما توافقی بهتر می گویند!
  و برخی از اساس غلطش می خوانند!
  (البته تطابقی بین مخالفین برجامها نیست و ممکن است مخالفترین های برجام خارجی موافق ترین برجام داخلی باشند!)

یکبار خوب است نقش این برجام و توافق داخلی در بن بستهای اقتصادی موجود و فشار بر گُرده طبقات محروم بررسی شود و حتی اثر گذاری تحریم ها و بدعهدی های برجام خارجی در بستره این توافق ناموفق سنجیده شود. چگونه این توافق عمدتا رانتی موجب شده شعارهای اقتصادی بیش از یک دهه رهبری در حد شعار و بنر و همایش و نوشته ای ۱۳روزه بالای صفحه تلویزیون بماند؟! و…
شاید خروج از این توافق و برجام علیه محرومین و قاطبه ملت هم در دستور کار قرار گرفت!
بازاندیشی جدی، شاید به آرمان امام (“دخیل کردن توده های میلیونی مردم محروم در تولید”) برگشت مان داد و چیزی بهتر و بیشتر از سهام عدالت را موجب شد!

(متن گوشه ای از سخنرانی “امام خمینی و نظام انقلابی” /۱۴خرداد۹۸)

دعای افتتاح شهری زیبا و منظم و منسجم از “توحید” و “ولایت” است. در لف و نشری بی نظیر بین اسم و مسمی و بین ظاهر و مظهر.

در منطقه توحیدش به زیبایی از اسامی جمال و مهر به جلال و قهر راه کشیده است. از رابطه های زیبای او با بنده لئیم به توحیدی می کشاند که رفعت دهنده مستضعفان و زمین زننده مستکبران، هلاک کننده شاهان و شکننده جبّاران و فریاد رس فریادگران است جوری تصویر می کند که در کمتر دعایی نمونه دارد.

سپهر اعلای توحید با این رویکرد اجتماعی-سیاسی به منطقه نورانی نبوت و ولایت متصل میشود.
رسول اعظم الهی با اوصافی بی نظیر ستایش و اوصیاء ارجمندش شمارش می شود تا به وصیّ خاتم و امام مطلق حجت خدا در عالم(روحی له الفداء) می رسد. همان حرفهای توحیدی اینجا در مظهر و آیینه ولی مطلق تفصیلا بیان میشود…

دعای افتتاح نسبت سلوک عرفانی در مقامات توحید و توحّد را با فعالیت اجتماعی-سیاسی مهذّب، عدالتخواهی و یاری مستضعفان به زیبایی نگار گری کرده است.

به سالک جواب می دهد چرا باید در کنار سیر انفسی خود در مقامات ولی خدا، خواهان ظهور آفاقی او در این نشئه مُلکی بود و با رهبت از همه دنیا و مافیها، برقراری دولت کریمه را رغبت داشت؟!

به سالک نشان می دهد چگونه رفتن به سمت “سلم مطلق” از نبرد با جبّاران و مستکبران می گذرد؟!

نگاه ترکیبی و کل نگر به دعای افتتاح و دیدن آن بسان یک شهر زیبای به هم پیوسته و منسجم شرط بهره بردن از آن است. قدم زدن در کوچه باغ های مطرّای آن، ربط زیبا و بی نظیر عرفان و حماسه، توحید و ولایت، سلوک و مبارزه، مراقبه و انقلابی بودن و…را به عالی ترین وجه تصویر کرده و در تالی متفطن خود مصوّر می کند.

دعای افتتاح قرار هر شب اهل سلوک و انتظار با مولای باطن و ظاهر مهدی آل محمد(ص) است. با تأمل و توجه بخوانیم و به موحد مطلق تشبّه پیدا کنیم.
التماس دعا

محسن قنبریان
۹۸/۲/۱۶