وقتی از فقاهت دفاع می کنیم، تنها دانش اسلامی-ولو بشری و با خصائص بشری- را قصد می کنیم که اتصالش به معصوم برقرار و عمدتا حول روایات -آن هم معتبر- شکل گرفته است.
متاثر از “نظاماً للمله”(نظم بخش به شریعت) بودن معصوم، میتواند “نظم شرعیِ” آموزه ها در مواجهه با دنیای نوبه نو را کشف کند و “عصرِ دینی” را دنبال کند؛ نه به “دینِ عصری” تن دهد!
اینگونه با “نظمِ عرفی” مدرنیته دیالوگ و دیالکتیک دارد و با “خلاقیّت بخشی به علوم دیگر”، “نهادها”ی متناسب نظم شرعی خود را می سازد نه ماشین امضای نهادهای نوبه نوی نظم عرفی شود!
تفصیل این رویکرد را در #کارگاه_های_فقه_تراز تعقیب کرده ام…
پ.ن: مقاله مورد اشاره در ویدئو از شهید بهشتی را از اینجا ببینید.
محسن قنبریان
