در ریخته شدن خون بی گناه نزد خداوند فرقی بین سنی و شیعه، زاهدان و ایذه نیست.

پس چرا برای یکی ایران تسلیت شکل می گیرد و پیامهای مقامات سیاسی و مذهبی صادر میشود و برای دیگری نه؟!

فرق ایندو در رنگ خون شان نیست در شکل و معنای حادثه است: الهائشات یا الغارات؟!

الهائشات، فتنه ها و نا آرامی هایی است که کسی در آن کشته یا زخمی می شود بدون اینکه قاتلش معلوم باشد[۱].

اینجا باید دیه از بیت المال پرداخت شود[۲]. و از خانواده دلجوئی شود.

الغارات، عملیاتهای تروریستی واضح و کشتن مردم بی گناه است. مثل آنچه گروه سفیان غامدی به دستور معاویه با شهر انبار کرد.

امیرالمومنین(ع) درباره اش خطبه خواند[۳] و از جمله فرمود: “کار را بر دوش همدیگر انداختید و یکدیگر را تنها و بی یاور گذاشتید تا اینکه دشمن غافلگیرانه از هرسو برشما تاخت(حتی شُنَّت علیکم الغارات)”.

وقتی علی(ع) در مسجد فراخوان صفین می داد، اربد از بنی فزاره بر امام اعتراض تند کرد. جمعی از مردم بر او شوریدند. در فرار با لگد و ضربات مردم کشته شد و قاتلش معلوم نبود. امیرالمومنین اورا کشته غوغا خواند و دیه اش را از بیت المال داد.[۴]

اما حضرت برای زنان مسلمان و ذمیِ انبار که در غارات سفیان غامدی غارت شدند خطبه خواند و فرمود:

“باخبر شدم مردانشان بر زن مسلمان و زنی دیگر که در پناه اسلام به سر می برده، هجوم آورده و خلخال و دستبند و گردنبند و گوشواره آنها را به غارت برده اند و آن بیچاره در برابر مهاجم جز گریه و التماس وسیله ای برای دفاع از خود نداشته… اگر پس از این رویداد مسلمانی از غصه بمیرد نکوهشی بر او نباشد بلکه نزد من جای آن هست که از غصه جان دهد[۵]“.

این به مثابه همان پیام مقامات و اعلام تسلیت یا عزای عمومی امروز است!

جمعه زاهدان، نمونه الهائشات بود!

 رهبر انقلاب با کشته های بی گناه آن روز همان مواجهه را کرد: دلجوئی و دیه!

در عهدنامه مالک اشتر، حضرت حکم هردو صورت قتل عمد و خطای کارگزار و والی خود را بیان کرده:

– “نه من در قتل عمد عذری نزد خدا دارم و نه تو؛ چرا که کیفر آن کشتن قاتل است”

– “اگر گرفتار قتل خطایی شدی و تازیانه یا شمشیر و یا دستت در مجازات کردن کسی افراط کرد… مبادا کبر و نخوت حکومت تو موجب شود که حق صاحبان خون را به آنان نپردازی[۶]“

برای زاهدان هم دستور بررسی برای تطبیق این دو داده شد.

شیراز و ایذه و اصفهان اما نمونه آشکار الغارات است؛ چنانچه آرمان عزیز و سید روح الله و…!

در اینجا که بطور واضح تروریست ها جان بی گناهان بی پناه را می گیرند؛ اگر علی(ع) هم بود، خطبه۲۷ می خواند و بیانیه می داد! تاسف و تسلیت عمومی را روا می داشت.

نه چون این خون رنگین تر است، چون کشته شدن در عملیات تروریستی (الغارات) با کشته شدن در یک آشوب خیابانی (الهائشات) دو صورت اجتماعی متفاوت و هرکدام اثر و بار حقوقی خود را دارد.

محسن قنبریان ۱۴۰۱/۸/۲۶

[۱] تهذیب الاحکام ج۱۰ص۲۰۳/ ملاذالاخیار ج۱۶ص۴۲۳

[۲] ریاض المسائل ج۱۶ص۲۸۶/ جواهر الکلام ج۴۲ص۲۳۴

[۳] نهج البلاغه خطبه۲۷

[۴] وقعه صفین ص۹۴و۹۵

[۵] نهج البلاغه خطبه۲۷

[۶] نهج البلاغه نامه۵۳

گوشه ای از مصاحبه با رسانه‌های اصفهان؛ ۲٨بهمن ۹٨

به مرور انتخابات، مقوله‌ای پرخرج شد. تبلیغات و ستاد داری حتی پیمانکار پیدا کرد! از ۲۹۰نماینده بیش از ۲۰۰نفر از شهرستان‌ها می‌آیند که انتخاب شدن، سفره انداختن و خرج کردن و رأی خریدن دارد. بقیه در شهرهای بزرگ برای رفتن در لیست‌های مشهور فقط بر توانائی‌ها متکی نیستند. بعضی دوره‌ها بیشتر، بعضی کمتر اسپانسرهای بزرگ یا دادن پول وسط است.

ای بسا آدم‌های بسیار لایقی که چون رسانه و تبلیغات و اسپانسر ندارند، دیده و شنیده نمی‌شوند. کسی رد صلاحیتشان نمی‌کند اما به چشم رأی دهندگان نمی‌آیند!

مثل آزادی بیان است که بیرون انداختنش از زبان، کم مئونه اما رساندنش به گوش مخاطب و گروه هدف با رسانه و ثروت گره می‌خورد!

ثروت‌های باد آورده از مناسبات غلط اقتصادی برای تثبیت خود نیاز به لابی مجلس دارد. برای حذف مالیات از اصناف خاص، برای تصویب افزایش ۲۰برابری حقوق مدیران، برای مزایای بسیار دیگر می‌صرفد روی انتخابات سرمایه‌گذاری کرد. از این حیث انتخاب آزاد را به مخاطره انداخت که: شایسته ترها بخاطر بی‌پولی و بی‌حامی بودن دیده نمیشوند! حضرت آقا دوبار مجلس را از این کانون‌های ثروت و قدرت حذر داده‌اند!

 چشم‌بندی ماجرا آنجاست که: دهها برابرِ رد صلاحیت‌های نورچشمی‌های احزاب، جوان شایسته در این نابرابری انتخاباتی از چشم‌ها و ذهن‌ها و صندوق‌ها حذف میشوند؛ اما جای کانون‌های ثروت و پول‌های کثیف -که عامل رد اینهاست- بر نظارت استصوابی می‌شورند که عامل رد آن از ما بهترانند!

یعنی حمله به نظارت استصوابی عملا پوششی است تا کانون اصلی رد شایستگان دیده و درمان نشود!