حجت الاسلام و المسلمین قنبریان
پنجشنبه ۵ بهمن ماه ۱۴۰۲ (روز اول اعتکاف)
هیات محبان المهدی حوزه علمیه مروی تهران
حجت الاسلام و المسلمین قنبریان
پنجشنبه ۵ بهمن ماه ۱۴۰۲ (روز اول اعتکاف)
هیات محبان المهدی حوزه علمیه مروی تهران
چگونه روایت فتح، گمنامی و بینشانیِ لشکر مخلص خدا را ویران نمیکرد اما روایت مجازی، فعالیتهای زیادی را شوآف و در افکار عمومی “حبط” و نابود میکند؟!
توجه: ما ناچار به ابتکار سبک خویشایم. با سبک رقیب نمیتوان ارزشهای اسلامی مثل اخلاص و ایثار، پرکاری با گمنامی را نمایش دهیم.
حال که به هر دلیل همدلی، مواسات و خدمات اجتمایی هم در “رزمایش” صورتبندی میشود؛ مراقب باشیم “آیشِ” آن، رنگ روایت فتح آوینی داشته باشد نه شوآفهای چندشآور برخی آدمها و گروهها که اثر ضد تبلیغیاش دو چندان است.
در روایت فتح، راوی واقعا سوم شخص بود، نه از زبان سوم شخص اما واقعا، روابط عمومی آن نهاد.
آوینی عضو یکی از گردانها نبود تا روایتش رقابت بین گردانها در گزارش کار بیافریند. “فتح را”، “بسیجی را”، “اخلاص” را روایت میکرد “نه آدمها” و “نه تشخّصهای اینجائی” و “نه تعیّنهای رقیب هم”!
اما پیجها، سلفیها، دوربین گروهها، گوشی راننده و همراهها، بعضا کسوت روابط عمومی پوشیده است. آمده رزمایش این قرارگاه را بزرگ کند نه مواسات مردمی را!
زوم کرده، ابتکار فلان امام جمعه را نمایش دهد نه در صحنه بودن روحانیت و نهاد نماز جمعه را!
لذا آدمها و تشخّصها، مرکز پیام میشوند نه کارها و اعمال صالح!
حتی ممکن است کارهای جهادی، جای ابژه، سوژه شوند! پرداخت ذهنی-مجازیشان، ریخت تحققشان را معلوم کند نه برعکس!
چند توصیه:
محسن قنبریان
۹۹/۲/۱