روحانی هم مثل رهبری، انتخابات را شب قدر خواند!

شب قدر، شب خوف و رجاست:

رجائیون، امیدوار به تحول با تغییر کابینه اند، رأیشان روشن و حتما هم می آیند !

آنها که به هر دلیل امیدی ندارند چه؟!

جالب است وجه دعوت دو طرف(از رهبری تا خاتمی) برایشان یک چیز است: خوف!
تفاوت فقط در متعلق خوف در مشارکت پایین و نیامدن است:

خوف از نا امنی و تروریست !

یا

خوف از تحمیل و برچیده شدن جمهوریت!

فعلا قضاوت بماند برای بعد؛ با خوف هم  میشود جمعه را “قدر” کرد و “خیر من الف شهر”!

زیر هر خوف یک امید، مخفی است.

محسن قنبریان

فرقی نمی کند دو قطبی سنگین ۸۸ باشد یا زمین بی رقیب یا خُرد رقیب ۱۴۰۰!

گروه ها و افرادِ موثر عادت کرده اند جای مشاور و بیّنه، قیّم باشند! هردوره هم برایش توجیهی دارند!

“درایت” و “رشد سیاسی” مردم و “وفاداری به ارزشها و حاکمیت قوانین خدا” را هرچقدر هم با نظارت بیشتر و رد صلاحیت گسترده تر، اطمینان بخش تر کنیم ، باز هم آزادی انتخاب برای همان حداکثر ۵۰٪ حاضر، برایمان آسان نیست ! باز بهانه ای برای تحمیل پیدا میشود!

جوانهای خوب و انقلابی هم مختصات میدان و رای قاطع و… را می فهمند ؛ مشورت و تذکر ، آری ؛ اما توقع نداشته باشیم اظهار نظر و اظهار وجود نکنند!

مناظره آخر بین نامزدها شنبه تمام میشود اما فقط حدود ۳۰٪ تماشاگر چالشی ترین مواجهه کاندیدها بودند!

هنوز میزان مشارکت به حسب نظر سنجی ها زیر ۵۰درصد است. مهمتر اینکه هنوز حدود ۲۰٪ تصمیم نگرفته اند!

پخش سرودهای ملی و هزینه از خون حاج قاسم و سورپرایزهای رسانه ای را در انتخابات مجلس تجربه کردیم!

یک هفته آخر جا ندارد رسانه ملی عرصه مناظرات واقعی و چالشی بین طرفداران تحریم انتخابات و مشارکت خواهان باشد؟!

جوانها و فعالین رسانه ای برای هردو طرف هست و رسانه ملی محذور ممنوع التصویرها و مطرودها را ندارد! اگر باز بازی درنیاورد و واقعا مناظره برقرار کند!

آن ۲۰٪ ، سرنوشت ساز است!

محسن قنبریان

1. دکتر همتی در دو مناظره، آقایان جلیلی و رضائی و… را متهم به تاخیر در تصویب fatf در جلسات مجمع کرد!
   جا داشت آقایان به او جواب دهند : چرا رئیس جمهور اقلا برای تصویب fatf مجمع شرکت نمی کند؟! مصالح ملی مهمتر از لج بازی های شخصی نیست؟!
   اشکالی که آقایان کواکبیان و آخوندی هم به روحانی داشته اند!
2. دکتر همتی اگر میخواهد حتما با اشکال کردن به آقای رئیسی خود را رقیب او جا بزند جا داشت بیرون از طایفه گرایی از ایشان بپرسد:
   ۴سال ترک فعل رئیس جمهور در عدم شرکت در مجمع تشخیص را چرا پیگیری نکرده است؟!

• عدم شرکت روحانی در جلسات مجمع را “اینجا” بخوانید.

“نباید از آزادی ترسید و از مناظره گریخت و نقد و انتقاد را به کالای قاچاق و امر تشریفاتی تبدیل کرد؛ چنانچه نباید بجای مناظره به جدال و مُراء گرفتار آمد و بجای آزادی به دام هتاکی و مسئولیت گریزی لغزید”(رهبر انقلاب۸۱/۱۱/۱۶).

بازنده اصلی مناظرات، کمیته تبلیغات و رسانه ملی است که مناظره را امری تشریفاتی کرده است.
بعضی سؤالات، موضوع انشاء است. بعضی دیگر همراه القای گفتمانی خاص؛ و اغلب درجه چندم از مسائل اساسی است.
مناظره دو طرفه را به مصاحبه های هفت طرفه تغییر دادند تا جدال و هتاکی نشود و می بینید که می شود!
جای مناظره ی همه بر سر یک کلان موضوع مثل عدالت، آسیب های اجتماعی، جمهوریت و آزادی، تحریم و… ، امتحان شفاهی کارشناسی قرار داده شده است!

راستش این است که دستگاه فرهنگی-سیاسی و رسانه ملی ما از آزادی می ترسد و مناظره را امری تشریفاتی گرفته است!
کاش اقلا پخش بین المللی و ترجمه اش نمیکردند.

محسن قنبریان

این روزها بعضی برای مشارکت کمتر، تکلیف بودن انتخابات را مخدوش می دانند! از جمله به یکی از فتاوای آیت الله سیستانی استناد می کنند که:”انتخابات حق هر شهروند عراقی است و چیزی او را ملزم به احقاق این حق نمی کند”!

درحالیکه ایشان طبق همین مبانی درست چندین بار دیگر از وجوب انتخابات گفته اند:
۱.برای همه پرسی قانون اساسی عراق، شرکت را واجب و عدم حضور را گناهی نابخشودنی خواندند.
۲.برای مجمع ملی بررسی قانون اساسی به همه نزدیکان گفتند کاندید شوند!(: نماینده ایشان در ایران/ مجله عصر اندیشه ش۱۶ص۶۵)
حتی از لیستی حمایت کردند!
۳.چندین سال بعد در دور دوم دولت نوری مالکی که بحث قانون انتخابات مطرح بود فتوا دادند: “برهمه واجب است که در انتخابات شرکت کنند تا با حضور پرتوان و گسترده خود پشتوانه کسانی باشند که بر درستکاری آنان اطمینان است و از پراکنده کردن آراء و تباهی دادن آنها اجتناب کنند!”

برای اغراض سیاسی مبانی دینی را دستکاری نکنیم.

برای مواضع انتخاباتی آیت الله سیستانی این مقاله را ببینید:
http://prb.iauctb.ac.ir/article_515655.html

محسن قنبریان

این روزها بعضی برای مشارکت بیشتر ، حق بودن انتخابات را مخدوش و آنرا صرفاً تکلیف می کنند!

در نظریه درست متفکران انقلاب اسلامی:
حقوقی مثل حق تعیین سرنوشت و انتخاب، از زمره حقوقی ذاتی و غیر قابل سلب و غیر قابل اسقاط است.
بیش از آنکه تصویب مجالس را بخواهد ، تصدیق فیلسوفان را می خواهد.
از اینرو ملتها آنرا بعنوان حقایقی فوق قانون رعایت می کنند.(برای تفصیل ر.ک: شهید مطهری/نظام حقوق زن در اسلام ص۱۲۶و۱۲۷)
پ.ن:
۱.خلط چنین حقی با حقوقی -که در پرتو قانون و مرجعی قانونی، ثابت میشود و قابل اسقاط و انتقال است- کم دقتی در مبانی و مبادی آندو است.
۲.جمع شدن این حق با مسئولیت اجتماعی انسان و تکلیف انسانی و شرعی او هم منافاتی ندارد مثل حق حیات که قابل اسقاط نیست و گرفتنش از خود هم حرام است.

محسن قنبریان