امام خمینی:

«درصورتی که نظام اسلامی با جهتگیری کلی بتواند دست زالو صفتان را از حریم رنجدیدگان و گرسنگان کوتاه نماید و مستضعفان را بر مقدرات خودشان حاکم و مسلط گرداند و توده های میلیونی مردم محروم را در تولید و تلاش و خلاقیت و ابتکار دخیل نماید این خود بزرگترین عامل تعاون و دخالت دادن آنها در امور و گرایش آنان به اخلاق کریمه و ارزشهای متعالی و فرار از تملق گویی ها می گردد» (صحیفه نور ج۲۱ ص۱۲۸ و ۱۲۹)

پ.ن:

این سالها وبخصوص ماه های اخیر از “اقتصاد مردمی” با مشارکت توده های محروم در تعاونی های فراگیر ملی زیاد گفته ام. سندهای بالا دستی تا قوانین اجرایی و نمونه های شهری و روستایی تعریف شده اما همه متروک مانده را بازخوانی کرده ام. به امیدی که شاید توجه نامزدهای انتخاباتی را جلب کند!

کلیشه های تکراری اگر بگذارد!

روستای مال ملّا با مشارکت ۴۰میلیاردتومانی در بورس لقب مال استریت و روستای بورسی ایران گرفت!
حالا با ضرر ۲۵میلیاردی، “بورس گَزیده”ای است که سوژه مستندها خواهد شد!
خسارت فرهنگی نهادهای اقتصادی سرمایه داری بر فرهنگ کهن عشایری-روستائی مان صدچندان از خسارت مالی آن عزیزان است!
یک قدم مانده تا مال در عرف عشایری(=سیاه چادرهای ایل) به “مال” در عرف کلانشهرهای مدرن(=مرکز خرید و مصرفی بزرگ) بدل شود!

یک سؤال مهم:
ریسک احیای تعاونی های کهن عشایری و توسعه اش به غیر محصولات لبنی چقدر بیشتر از ریسک ضرر در بورس بود که بدان سو نمی رویم؟!

تا ۱۳۳۵ دومیلیون زن عشایری و روستایی در ۴۰۰هزار تعاونی (واره) مشارکت اقتصادی داشتند؛ بدونی که هیچ عضو مردی بپذیرند!