حضرت آیت الله جوادی آملی سر درس تفسیر خود به سؤالی درباره طلاکاری قرآن پاسخ فرمودند که حاوی نکته ای جدید و درخور توجه است
http://l1l.ir/5fjl

قیاس قرآن به حرم معصومین و الحاق حرم به مسجد در پاسخ آن استاد ارجمند قبلا مورد بحث واقع شده است که تکرار نمیکنم. از جمله که در قرآن مطلا ادله ی خاصه در نهی داریم بخلاف حرم.

فتوای مشهور هم درباره تذهیب و زخارف مسجد -اقلا تا قبل از حرمهای مطلا- عدم جواز بوده است.

اما اذعان ایشان به دو نکته مهم:

1. حکم فقهی قرآن مطلا چیز دیگری است!
   فرمود: “مستحضرید این یک حکم فقهی دارد؛ اما آنچه را که فعلاً در جامعه شیعه رواج دارد، این است که در این امر هیچ تردیدی نیست که اهل بیت عِدل قرآن کریم‌اند …”
   قبلا اشاره شد که بزرگانی مثل شیخ طوسی طلا کاری قرآن را حرام و برخی مشاهیر دیگر اقلا آنرا مکروه میدانند. این فقیه وارسته هم منکر آن احکام نیست حداکثر به حکم ثانوی (مثل کوری چشم قرآن سوزان) می خواهند جوازی بسازند.
2. تصریح به این که: قرآن و حرم مطلا اولویت جامعه فقیر نیست! و اینها از اولویت های دین نیست(ولو جائز است)!
   “جامعه‌ای که فقیر است این جزء اولویت قرار نمی‌گیرد. اما این کاری نیست که حالا ما بگوییم شما حالا بیایید برای وجود مبارک حضرت زهرا(سلام الله علیها) صحنی در نجف به نام مبارک حضرت، مطلّا، این همه برای چیست؟! می‌دانید ما با این جهان رو به رو هستیم کسی این قرآن را به آن صورت در بیاورد نام مبارک ائمه را هم به صورت‌های دیگر در بیاورد یا بقیع را یا حرم مطهر عسکریین را این داعش به آن صورت در بیاورد، یک نحوه بزرگداشتی هم برای این‌ها هست. اینها چیزی برای بقیع نگذاشتند چه اینکه می‌خواستند مسئله سامرّاء را هم به همان صورت دربیاورند؛ اما قیام شیعه‌ها برای تجدید آن بارگاه و تذهیب آن بارگاه جلوی دهن‌کجی‌ها را گرفته. غرض این است که اینها جزء اولویت‌های دین نیست، ولی نمیشود گفت که شما چرا مثلاً قرآن را به این صورت نوشتی؟! یا مثلاً حرم امام رضا را چرا این همه تذهیب می‌کنید. اینها جزء اولویت‌ها نیست.”

• توجه کردید: مطلا سازی اقدامی مقابل دهن کجی مانند داعش، نوعی بزرگداشت است و جائز لکن اولویت دین نیست بخصوص در جامعه ای فقیر.(به فایل صوتی ایشان رجوع کنید)

اولویت چیست؟

آنچه بنده به سخنان آن فقیه حکیم می افزایم بیش از تکمیل همین نکته ایشان نیست:

قرآن خود کاری نکرده که بهانه‌ی آتش زدنش باشد بلکه مدعیان قرآن (مثل داعش) از آن چهره‌ای ارائه دادند که بهانه آتش شد. در این فضا اولویت “آزاد کردن قرآن” از “دست اشرار” است همان که امیر(ع) فرمود: “ان هذا الدین کان اسیرا بأیدی الاشرار”.

آزاد کردن قرآن، به مطلا کردن آن نیست به “عمل به آن” و “احیای امت وسط” آن است تا شاهد و الگو برهمه امت‌ها شوند[۱] یعنی همان راهی که پیر و مرشد این ملت و استاد آن فقیه ارجمند -یعنی امام خمینی- نشان داد.

بالاتر بگویم “مطلا سازی قرآن” در عهد اول اسلامی روی دیگر سکه حاکمیت اشراری است که تعالیم آنرا اسیر و به تعبیر خود قرآن آنرا پاره پاره(عضین) کرده بودند و به تعبیر امام صادق(ع) حروفش را اقامه و حدودش را ضایع کرده بودند[۲].

مفسر بزرگ قرآن بهتر از حقیر میداند که سوزانندگان امروز قرآن از همان جناحند که محمد رشید رضا ازشان نقل می کند که باید مجسمه معاویه -یعنی بزرگ همان اشراری که قرآن اسیرشان بود- را از طلا ساخته در میدان مرکزی برلین نصب کنند!

چرا؟ “چون معاویه نظام اسلامی را از اساس مردم سالاری به نظام سلطه و زور تبدیل کرد و اگر معاویه نبود اسلام کل عالم را فرا می گرفت و ما آلمانی ها و سایر اروپایی ها مسلمان شده بودیم![۳]“.

آنانکه اشرار قرآن را لایق طلا شدن می دانند امروز هم پشت پرده حامی جریان سفیانی زمان مایند. ولو از فعل آنها در پرده دیگر برای مبارزه با اسلام و قرآن هم بهره ببرند!

هم قرآن و خود اینان می گویند مقابله با اینها، احیای امت الگو و جامعه قرآنی است نه قرآن مطلا که یادگار منحرفان از اسلام اصیل است. شما به داعش سازان خاطر تختی دهید که دنبال احیای امت وسط و الگوی قرآن نیستید آنها قرآن را هم کنار مجسمه معاویه طلا کرده در موزه های جهانی شان می برند!

اولویت ها را گم نکنیم!

محسن قنبریان
۹۷/۸/۱۹

مطالب مرتبط:

• نقد نظر آیت الله اراکی
• گزارشی فقهی از حکم قرآن مطلا
• نقد نظر آیت الله جزایری
• تعمیر و توسعه مزار معصومین در فقاهت انقلابی امام

ادامه خواندن قرآن مطلا و قرآن اسیر! ←

صدوق در أمالی اش از امام صادق(ع) روایت میکند: فما أنغص ذکر الحسین(ع) للعیش: یاد حسین(ع) زندگی را چه گلوگیر کرده است!

خصوصیت روضه بر سید الشهداء(ع) -البته وقتی جانسوز و مدام شود- این است:
طعم دنیا و مافیها را می گیرد [انغص] و انسان را از آلودگی به آن می رهاند. لذت جاه و جلال و مقام و شهوات را می کاهد. چنانچه امیر(ع) فرمود: حزن القلوب یمحص الذنوب: حزن قلب، قلب را از آثار گناهان تمیز می کند.
امام صادق(ع) وقت نوشیدن یک جرعه آب آنگونه فرمود و یاد حسین(ع) را مستحب کرد چه رسد به وقت گناه و لذات باقی مانده از آن.
امام رضا(ع) فرمود شیعیان ما با دیدن شراب و قمار یاد می کنند حسین (ع)را [و مجلس یزید]!
یعنی از شراب تا آب از حرام ترین تا حلال ترین، گلوگیری روضه حسین(ع) با گریه کن اوست.
لذا روضه به آن دو شرط سکوی پرتاب سالک و کندن او از طبیعت است.
خصوصیت دیگرش این است که سینه سوختگان سید مظلومان را دوست داشتنی می کند. هرکه آن مصائب گلوگیرش شده و از چراگاه زمین پریده را در راه ملاقات می کند. برترها و مقربترها را می یابد و زمین خورده ها را تماشا می کند.
لذا روضه -بدان دوشرط- دوست یاب و رفیق ساز است (اکرمنی بمعرفتکم و معرفه اولیائکم).

جانم به فدای عالمان پاکی که “ذکر حسین (ع)” را با گلوگیری و غصه شان بر گوش ما خواندند.
رحمت خدا بر عالم وارسته ای که پیری وکسوت مرجعیت مانع نشد که هنوز دهه محرم هرکجا که باشد روضه ی گلوگیر حسین(ع)بر مردمش بخواند و آنرا (العیاذ بالله) کسر شأن نداند.