جامعه، با مسلمان شدن “صورتی نو” می‌پذیرد. با تشیّع، “فعلیّتی برتر” می‌گیرد. با اسلام ناب و تشیع راستین، “تعالی” می‌گیرد.
در جای خود ثابت است که هر موجود، فیوضات ربّ را با “صورت اخیر” و “فعلیت آخر” خود جذب می‌کند: نبات با فعلیتِ نباتی‌اش، چیزی جذب می‌کند که جماد نمی‌تواند آنرا جذب کند. انسان، با فعلیتِ عقل و نطقش، فیضی می‌گیرد که حیوان از آن بی‌خبر است.
حال جامعه‌ای که از دوگانه‌پرستی در آمد و مسلمان شد؛ از اسلامِ فتوحات، بالا آمد و اسلام اهلبیت(ع) را پذیرفت؛ البته چله‌ی زیارت عاشورایش دفع وبا می‌کند.
اگر از تشیع انقلابیِ علی(ع) و حسین(ع) بهره بُرد و بر یزیدها شورید، مقابل سفیانی‌ها ایستاد؛ البته “فعلیت برتری” یافته و فیض بالاتری باید جذب کند. آن فیض برتر چیست؟
حالا وقتش رسیده که “علم را اگر در ثریا باشد به زمین آورد” و آبروی مذهبش کند.
(بخشی از یادداشت: دعای انقلابی برای رفع کرونا۹۸/۱۲/۹)
محسن قنبریان
