دو سؤال اساسی بحث:

1. این ادبیات و الهیات، داخلی هم بشود یا فقط مصرف خارجی(استکبار و آمریکا ستیزی) داشته باشد؟
   این همان شعار مارکس نیست؟!!
   داخلی شدنش به امتدادهایی مثل اسلام آمریکایی و درگیری با منش های اسلام درباری و مرفهین بی درد و مانند آن است؛ بنظرتان مدیران فرهنگی-سیاسی آنرا به صلاح میدانند
   از روشنفکرانی که آنرا موجب شکاف عاطفی و تنش اجتماعی می شمارند، چیزی خوانده اید؟!
   اگرصرفاً برای مصرف خارجی بماند، جز آمریکا پرستان مخالفی در حاکمیت ندارد؛ آیا این تقلیل و تنزیل را امام خمینی می پذیرد؟
2. در همان عرصه بین المللی؛ جنگ و مقاومت بماند یا رقابت؟
   جنگ فقر و غنا ، مستکبر-مستضعف ؟ یا رقابت سرمایه داری-سرمایه داری؟!
   به تعبیر دیگر مقاومت انقلاب اسلامی مقابل استکبار جهانی بماند یا به رقابت چین-آمریکا شدن تأویل برده شود؟
   اینجا معرکه آراء درون مردان جمهوری اسلامی است.
   چیزی از مواجهه تقدم جمهوری اسلامی ایران بر انقلاب اسلامی شنیده اید
   چیزی از تئوری تقدم ثروت ملی بر قدرت ملی می دانید
   برخی رقابت را هم واقعی نمی دانند و سازش و رفاقت، راهبردشان است.
   از راهبرد ژاپن اسلامی و مالزی شیعی در اجرا چیزی می دانید

1. مواجهه اول: کمک به فقرا را وجه الهدایه به ایدئولوژی خاصی میگیرد!روش تبشیری های مسیحی و مبلغین جدید وهابی که رفع نیاز مناطق محروم را به مسیحی سازی یا وهابی سازی آنجا گره میزنند.
   اصرار و تعمّد اهلبیت در کمک گمنام و ناشناس برای این بود که رفع نیازهای ضروری یک انسان را وجهی برای هدایت او به دین و مذهب حق قرار ندهند. وقتی نیازش برطرف شد، آزادانه و مختار مذهب حق بر او عرضه شود (تفصیل این رویکرد را در یادداشت کمک مومنانه غیر ایدئولوژیک بخوانید)
   ‌
2. مواجهه دوم: علیه خیریه و کمک های مومنانه است که بیشتر از سوی چپ ها تئوریزه میشود. اینان فقر مردم را گرو برمیدارند تا به نارضایتی ها، ساختارهای سیاسی معیوب را نشان دهند و شورش یا انقلاب گرسنگان علیه سرمایه داری را نتیجه بگیرند(مقاله علیه خیریه را بخوانید)

اهلبیت علیرغمی که اصولی ترین و اساسی ترین جنبش انقلابی علیه نظم اموی و عباسی بودند؛ اما هیچگاه فقر مردم را گرو برای افزایش شعله مبارزه بر نداشتند؛ بلکه همه، اهل خیریه و کمک های مومنانه -بخصوص در زمانه جور- بودند.
در زمان عدل(حکومتشان) تصحیح ساختارها را در اولویت قرار می دادند.

نان شب مردم در مکتب الهی آنان، نه وجه هدایت به مذهب حق است و نه گرو برای تشدید شعله مبارزه علیه نظم سیاسی-اقتصادی نامطلوب.