- مواجهه اول: کمک به فقرا را وجه الهدایه به ایدئولوژی خاصی میگیرد!روش تبشیری های مسیحی و مبلغین جدید وهابی که رفع نیاز مناطق محروم را به مسیحی سازی یا وهابی سازی آنجا گره میزنند.
اصرار و تعمّد اهلبیت در کمک گمنام و ناشناس برای این بود که رفع نیازهای ضروری یک انسان را وجهی برای هدایت او به دین و مذهب حق قرار ندهند. وقتی نیازش برطرف شد، آزادانه و مختار مذهب حق بر او عرضه شود (تفصیل این رویکرد را در یادداشت کمک مومنانه غیر ایدئولوژیک بخوانید)
- مواجهه دوم: علیه خیریه و کمک های مومنانه است که بیشتر از سوی چپ ها تئوریزه میشود. اینان فقر مردم را گرو برمیدارند تا به نارضایتی ها، ساختارهای سیاسی معیوب را نشان دهند و شورش یا انقلاب گرسنگان علیه سرمایه داری را نتیجه بگیرند(مقاله علیه خیریه را بخوانید)
اهلبیت علیرغمی که اصولی ترین و اساسی ترین جنبش انقلابی علیه نظم اموی و عباسی بودند؛ اما هیچگاه فقر مردم را گرو برای افزایش شعله مبارزه بر نداشتند؛ بلکه همه، اهل خیریه و کمک های مومنانه -بخصوص در زمانه جور- بودند.
در زمان عدل(حکومتشان) تصحیح ساختارها را در اولویت قرار می دادند.
نان شب مردم در مکتب الهی آنان، نه وجه هدایت به مذهب حق است و نه گرو برای تشدید شعله مبارزه علیه نظم سیاسی-اقتصادی نامطلوب.