1. از “تعارف” تا “مواخاه”
   غدیر، تجلی “فاصبحتم بنعمته اخواناً” هم هست. “ولایت عرضی” و پیوند اجتماعی مردم ذیل “ولایت طولی”(امامت) کارکرد دیگر غدیر است.
   اصلا مهمانی و اطعام برای این منظور مورد تاکید است و میشود خروجی اش را سنجید.
   از مراوده با همدیگر(تعارف) تا پیمان برادری(مواخات) مستحبات این روز است.
   در دنیای مدرن _که “اهالی” را “شهروند” و مناسبات آموزشی، حمایتی، ضمانتیِ گذشته را بجای “باهم- از هم” به “موسسات مدرن” سپرده و با متمرکز کردن، کنترل پذیر و هدایت شونده کرده است_ بیشتر این کارکرد غدیر (اگر نصابش رعایت شود) مهم شده است.
2. مناشده!
   غدیر، عید سیاست و دخالت مردم در امر حکومت هم هست.(رهبری۷۵/۲/۱۸)
   بحث بر سر حاکم، صفات و شرایط او، احتجاج به غدیر را به “شورای خلافت” (ذی حجه سال۲۴ه) کشاند. اینبار غدیر نه با مهمانی که با “مناشده” خود را نشان داد!
   مناشده، قسم دادن برای اظهار شهادت است. حضرت امیر(ع) یکبار دیگر هم در زمان حکومت خود وقتی، او مورد تردید واقع شده بود در صحن علنی مردم و میدان شهر، مناشده برقرار کرد (مناشده رحبه). از حاضرین خواست هرکه در غدیر بود بلند شود و شهادت دهد!

برای پیروان غدیر، شاخص کردن ولایت غدیر و سنجش حکمرانی ها بر اساس معیارهای امامت غدیر، میتواند مضمون و محتوای سالگشت های غدیر باشد. افتخار به داشته ها و مطالبه کمبودها و احتجاج با منکران و منتقدان، بازتولید مناشده در عصر ماست.

چنین غدیری هرگز یک فستیوال و زنگ تفریح و “روز رُفع القلم” نمی شود.

محسن قنبریان