آقای دکتر اگر دنبال رنگ تشیع می‌گردد نه سیاه است نه سفید و نه گلگون!
به شرطی که تشیع را “اسلام ناب” بدانند و دین را هم نزد خدا “فقط اسلام” (=تسلیم مطلق) بدانند(۱۹آل عمران)؛ آن وقت رنگ تشیع(اسلام ناب)، رنگ خداست:”صبغه الله و من احسن من الله صبغه”(۱۳۸بقره)! و رنگ خدا، “بی رنگی” است.
بی رنگیِ تسلیم، با هر رنگی می‌سازد سر جای خود: در احرام و مناجات، سفید؛ برای شادی همسر و نشاط خانواده، زرد و گلگون؛ برای دوری از تزویر سیاه جامگان عباسی، کراهت سیاه؛ و برای عزای سید مظلومان، مشکی راجح می‌شود.
غیر از عرف باستانی و معاصر ملل در سیاه برای عزا، سیره و سنت سیاه پوشی برای عزای سیدمظلومان را ارج می‌نهد تا به رنگ خدا(تسلیم) بماند.
برعکس -دور از جان آقای دکتر- “تلوّن” و رنگی به رنگی، در ادبیات و ابدیات، “رنگ نفاق” است و شاهد بر آن بسیار…
نفاق، مقابل اسلام و تسلیم است؛ مخالفت با حقیقتی اما نه برملا؛ بلکه جنگیدن با جلوه هایش، و لاجرم درآمدن به تلوّن!
ولاء و پیوند قلبی با سیدالشهداء را یک روز، “اسراف” می‌بیند! روز دیگر، “آلودگی شهرها” با ظروف یکبار مصرف!روزی دیگر، عامل “افسردگی و خودکشی” !و…
آمار هم که می‌دهی: بیشترین انفاق از همین مجالس است؛ سیاهپوشان او دل بخواه جمع‌آور زباله‌های شهرند؛ عزایش، “غصه شیرین” است و موجب نشاط درون و…؛ جلوه ای دیگر برای ستیز می‌یابد. خوب فرمود:”دوست نمی‌دارد ترا جز مومن(تسلیم) و دشمن نمی‌دارد جز منافق”!
مطلب مرتبط: چند کلام اورژانسی در نقد حرف وزیر بهداشت
