منتظر واقعی از “حیرتی” رهیده و به “حیرتی” رسیده است!
*وقتی عملت پشت سر درکها و کشفهایت ندود دچار حیرت میشوی. حیرتی مذموم از بی تحرکی و بی عملی. امام صادق(ع) فرمود: “طول التسویف حیره: فردا فردا کردنت طولانی شد، دچار حیرت میشوی”. وقتی”دانسته” را “به کار نبستی”، بار بعد مرددتری که انجام دهی یا ندهی؟!
تیزهوش ترها و بفهم تر ها بیشتر در معرض این اختلالند(پژوهش دانشگاه میشیگان بر اعضای انجمن بین المللی تیزهوشان)!
*اگر دانسته ها را بکار بستی و عازم شدی و پشت هر علم-عملی دنبال آرمانت بودی و دیدی انگار نمیرسی، “حیرتی دیگر” می آید. حیرت است اما جنسش متفاوت از قبلی. مادری که بچه اش را در شلوغی گم کرده، پرتحرک است اینسو و آنسو می دود نه “اطمینان” که “هر گمان” را پی میگیرد در پشت هر دودیدن و سرکشیدن امید، پیدا کردن بچه اش را دارد وقتی نمیرسد، “حیرت” می کند میداند در امتداد یکی از همین راههاست که رفته اما کدام است؟!
این “حیرت” منتظر است! و دوباره شروع می کند از اول…
وقتی به این حیرت رسیدی که امام ات پشت همین اعمال فردی و اجتماعی لازم و مکارم و فضایل ضروری است اما انجام همه، تو را به او و روزش نمی رساند، “حیرت” می کنی اما از جنس آن مادر… و دوباره از سر میگیری…
“الی متی احار فیک یا مولای…؟!”
تا کی در حیرت و سرگردانت باشم آقای من؟!