حساس نشو!
این روزها سنسورهای ادراکی‌ام سر دو مفهوم رسانه‌ای حساس شده است:
- تحلیل-پیشگویی‌هایی مبنی بر سقوط و فروپاشی نظام!
- تعابیر موهم خطای رهبری!
برای مورد یک(۱) این نمونه‌ها دم دست است:
- فوکویاما اسفند۹۶ در نشست جهانی حکومت در دبی از یک “انقلاب اجتماعی” و “نوعی انفجار” در ایران گفت!
- محمد خاتمی ۱۳اسفند در دیدار با جمعی از نمایندگان مجلس از “یک نوع نارضایتی عمیق”، که “لحظه به لحظه اتحاد جامعه را می‌گسلد” گفت و افزود: “باید به نجات ملی بیاندیشیم”!
- سه روز بعد روحانی هم وارد شد و در کسوت یک مسئول نه حاشیه‌نشین، اینجور همان را خوانش کرد: “ما امروز در یک کشتی نشسته‌ایم و اگر بخشی از کشتی تخریب شود همه کشتی با هم غرق می‌شود”!
- اسفند، ماه رسانه‌ای شدن نامه‌ها و پیام‌های احمدی‌نژاد هم شد که تقریبا مثل ترجیح بند با ادبیاتی دیگر وعده تغییری اساسی و بنیادین به نفع ملت را با تاکید بر قید “به زودی” میداد!
- سرکار آمدن جان بولتن صاحب شعار: ایران سالگرد ۴۰سالگی‌اش را نمی‌بیند!
برای مورد دو(۲) این نمونه‌ها را الان در ذهن دارم:
- رسانه‌ای کردن ویدیو معنادار “داری اشتباه میکنی کاپیتان” ساخت مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری توسط آقای آشنا (حتما ببینید)
- معناتر شدن جواز نقد امام زمان و پیامبر در سخنان روحانی
- موج رسانه‌ای احمدی‌نژادی‌ها درباره برخی سخنان رهبری (بخصوص سخنان حرم رضوی) و القاء اینکه رهبری اشتباه می‌کند.
- یادداشت حجاریان در روزنامه شرق که “رئیس‌جمهور” و “جمهوری”، رهبری است و حتی با پارلمانی شدن نظام هم چیزی عوض نمی‌شود.
- جواب تاجزاده به احمد توکلی و نقد صریح و تند رهبری و برگرداندن اشکالات به ایشان.