شیخ صدوق در علل الشرایع (ج۲ص۵۸۴) روایت عجیبی از حالت عرفانی نوزادان قبل از تکلم آورده که باورش برای ظاهر بینان سخت است:

مفضّل بن عمر گفت: از امام صادق(ع) پرسیدم: اینکه کودک بدون عامل تعجبی، خندیده و بدون هیچ دردی، می‌گرید سببش چیست؟ آن‌حضرت فرمود: «اى مفضّل! هیچ طفلى نیست مگر آنکه امام خود را دیده و با او مناجات می‌نماید، پس گریه‌اش به خاطر غایب شدن امام از او است و خنده‌اش زمانى است که امام به او رو می‌کند. و وقتى زبان طفل باز شد این باب بر رویش بسته شده و دیگر امام را ندیده و در دلش نسبت به آنچه قبلاً برایش اتّفاق افتاده فراموشى پیدا می‌شود.»

• اینکه کودکان در دوره پاکی و عصمت خود از صمیم جان امام زمان خویش را بشناسند و عهد “دوره زبان بستگی خود” را تداعی و پاک ترین احساسها را نثار کنند، چیز عجیبی نیست! پیش ما بزرگترها، عوض می شوند!
• عجیب غفلت ما از این عناصر تربیت است که به برکت خون شهدا در زندگی مان جاری است! قبول کنید مذهبی ترها هم از امام شناسی کودکان دهه نودی غافلگیر شدند!

محسن قنبریان ۱۴۰۱/۲/۲۸