۱٫ مسکن وقفی و خیریه ای
به این چند گزاره توجه کنید:
- تورم در همه شهرهای ایران برابر نیست. یک جستجوی ساده نرخ تورم متفاوت شهرها و استانها را در سالهای متمادی به شما نشان می دهد.
- پایینی تورم در برخی شهرها، همه عواملی غیر قابل تحصیل ندارد لذا قابل شبیه سازی در شهرهای دیگر است.
- بالاترین سهم در تورم سبد خانوار را مسکن برعهده دارد که خود “متغیری” در شهرهای ایران و بالتبع نرخ تورم آنجاست.
فکر می کنید پروژه خیریه ای مثل آنچه این جوان عراقی (عباس سیف) یک تنه و با پول خُرد خیّرین انجام داده چقدر میتواند غیر از کمک مستقیم به ضعفاء، به شکل غیر مستقیم به سبد زندگی همه خانوارهای آن شهر کمک کند؟!
عرضه این میزان مسکن در “شهری کوچک”، تورم مسکن آنجا را مهار و هزینه اجاره را بر کل خانوارهای شهر می کاهد و یک خیر مضاعف می شود.
پ. ن:
دولت در “سطح ملی” می تواند با سیاست زمین صفر و واگذاری زمین به نیازمندان و تعاونی های مسکن، نقدینگی را به سمت تولیدی که قابل انجام توسط هر خانوار است، هدایت کند و از این طریق: هم از نرخ تورم عمومی بکاهد/ و هم وعده ساخت مسکن اش را تحقق دهد؛ که البته چنین نمی کند!
با این وضع باید از نیروی اجتماعی مردم ایران کمک گرفت و به مهار تورم در مقیاس کوچک (شهر و روستایی که در آن زندگی می کنیم) فکر کرد.
گروه های جهادی و خیریه های شهری به کمک “انجمن خیّرین مسکن ساز”، در شهرهایی که مشکل زمین ندارند، باید بتوانند کاری مثل این جوان عراقی بکنند.
ایده های غیر خیریه ای دیگر مستقلا قابل طرح است.
ادامه دارد…
محسن قنبریان