یوسف رجی، وزیر خارجه لبنان در مصاحبه‌ای گفت: لبنان در موقعیت قدرت نیست که بخواهد چیزی را بپذیرد یا رد کند؛ دیپلماسی به قدرت نظامی یا اقتصادی وابسته است و هیچکدام از این دو وجود ندارند. فقط روابط دوستانه برایمان باقی مانده است. آمریکایی‌ها ما را دوست دارند، می‌رویم پیش آن‌ها گریه می‌کنیم!
در بیانیه موسوم به ۱۸۰ اقتصاددان و استاد آمده:
توأم‌شدن درگیری نظامی میان ما و رژیم اسرائیل و آمریکا با تشدید ابرچالش‌های ناشی از ناترازی فزاینده در بخش‌های مختلف، افول سرمایه‌گذاری‌های مولد، تشدید مهاجرت نخبگان به خارج از کشور و… بار دیگر ما را با این سوال مواجه می‌کند که چه میزان از مشکلات و خطرات متنوعی که امروز جامعه را در برگرفته، قابل‌پیشگیری بوده؟
تا اینجا یعنی قدرت اقتصادی نداریم (که به قول رجی دیپلماسی سازنده حتما آن را می خواهد)!
در مقام توصیه هم آورده اند:
توصیه موکد ما آن است که برای خروج از شرایط به‌وجود آمده، مسیر دیپلماسی و مذاکره سازنده(!) با آمریکا و اروپا فعال شود و از بروز مجدد جنگ و تداوم اعمال فشارهای اقتصادی جلوگیری شود… نگاه‌های افراطی که محرک دشمنی‌ها و درگیری‌هاست، در شرایط موجود کشور، خطرناک و دارای نتایج فاجعه‌بار خواهد بود.
یعنی با ناترازی و ورشکستگی اقتصادی و لزوم عدم اعمال قدرت نظامی، به جای تکیه به داخل، سراغ دیپلماسی برویم!
وزیر خارجه غربزده لبنان خیلی باهوش تر از اینها، این نحوه دیپلماسی را گریه کردن پیش آمریکایی خوانده است نه مذاکره سازنده!
محسن قنبریان