امام خمینی با این جمله، فرمایش امیرالمومنین(ع) به عاصم بن زیاد(خ۲۰۹) را برای حکومت و زمانه ما ترجمه کرد.
یعنی: وجوب در سطح فقرا زیستن، فقط مختص به “ائمه عدلِ” معصوم نیست و اصلا مختص به رهبران هم نیست. برای منتخبان مردم، موکد هم میشود. شامل روحانیت نظام هم میشود.
مختص به مناسبات حکمرانی گذشته هم نیست تا کسی برای این زمان بگوید مساله “حکمرانی خوب” است نه “حاکم خوب”!
بدون حاکم مردمی، حکمرانی مردمی و خوب هم خیال است.