حسین(ع) آنجاست که “عاشورا” آنجاست!
نه آنجا که “فقط مراسم” برپاست!
حسین(ع) آنجاست که “ذلت ناپذیری” و “اباء از ضیم” آنجاست!
نه آنجا که “سازش” یا حتی “آسایش در کنار ظالم” برجاست!
حسین(ع) آنجاست که “نهضت” و “قیام” آنجاست!
نه آنجا که “نظامِ محافظه کاری” و “روابط محاسبه گری در وقت ضیم و ننگ” جاری است!
“غزه ی سنیِ ننگ ناپذیر” از “زهیر عثمانیِ پیوسته به مظلوم” به “سید اهل اباء از ضیم، حسین(ع)”؛ دورتر نیست!
“هرثمه“ی شهروند علی(ع) و “راوی نوحه کربلا” هم از سینه زن ها و “حسینی های نذریِ قیمه و قمه” ؛ اما “بی تفاوت دربرابر ضیم و ذلت” از سید مظلومان، حسین(ع)؛ دورتر و “فراری تر” نیست!
چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید!
درست گفت امام موسی صدر که:
«من حسینیه‌ای را قبول دارم که قهرمانانی بپرورد که با دشمن اسرائیلی در جنوب بجنگند.»
ویدئو: شهید امیرعماد ابوخدیجه فرمانده گردان واکنش سریع در طولکرم که جمله معروف حسین بن علی(ع) را قبل شهادت(ماه رمضان) می خواند:
“این بدنام[که نسبش مشکوک است] پسر بدنام مرا میان دو چیز مخیّر کرده است: میان شمشیر و تن دادن به خوارى. و هیهات که ما تن به ذلّت و خوارى دهیم.”
محسن قنبریان ۲۱مهر۱۴۰۲