مقتدی صدر به هماهنگی با دولت عربستان برای بازسازی قبور ائمه بقیع(ع) دعوت کرد.
سالها پیش از این هم برادران شیرازی (آیت الله سید حسن و سید محمد) تلاش میکنند از طریق نامه نگاری علماء نجف و ارسال هیأت برای مذاکره با شاه سعودی، او را قانع کنند اجازه بارگاه و تجدید بناء دهد. از امام خمینی هم با اصرار نامه ای میگیرند و هم آیت الله خویی. قرار بوده آیت الله حکیم هم در حج با شاه سعودی دیدار و هیأت سیاسی هم ارسال شود. امام در نامه ای به یکی از علماء این کارها را بی ثمر و “مذاکره و مباحثه را مضر می خوانند” و توجه می دهند که “اساس مذهب در این بلاد در خطر کفر است”(صحیفه امام ج۲ص۱۵۶و۱۵۷).
یعنی وقتی اساس مذهب در خطر کفر است به نظر ایشان ساخت بقیع مشکل گشا نیست!
امام تخریب بقیع و مناره های تزئیناتی مسجد النبی(ص) را دو روی یک سکه می بیند و صراحتا می گوید “پیامبر(ص) نیاز به مناره تزییناتی ندارد”!(صحیفه امام ج۲۱ص۸۰)
این باوجودی است که با گنبد و مناره مشکلی ندارد و حرم رضوی و آستان قدس را پشتوانه اسلامیت جمهوری اسلامی می شمارد!(ر.ک: صحیفه امام ج۱۶ص۳۸۸)!
چه فرقی بین گنبد و مناره مسجد النبی(ص) با حرم رضوی است؟! چگونه پیامبر(ص) به مناره تزئیناتی نیاز ندارد اما جمهوری اسلامی به چنین حرمهایی نیاز دارد؟!
تعمیر و توسعه مزار معصومین در نظر امام خمینی چه منطق و اصولی دارد؟!
چکیده ای از “تعمیر و توسعه مزار معصومین در فقاهت انقلابی امام” را اینجا بخوانید!
محسن قنبریان