بحث استفاده از قرآن برای عموم کماکان داغ است. برخی نظرات بین افراط و تفریط در نوسان است. نظراتی که به سمت نوعی خودکشیشی و بی نیازی از علوم و فنون موجه و معتبر در برداشت از قرآن میل می کند!
و از سوی دیگر نظراتی که فقط ثواب قرائت برای مردم نگه میدارد و همه بقیه را به مجتهد و مفسر می سپارد!
گروه اول از فرقانیسم ترسانده شده و گروه دوم از مهجوریت قرآن!
ظاهرا امر بین الامرین است:
- یافتن نظر کامل قرآن در حوزه های مختلف زندگی متکی به تخصص های متعدد است. امام خمینی در بیاناتشان چندین بار به این مهم توجه داده اند.
برای نمونه در تفسیر سوره حمد ص۹۳ را ببینید
(در اینباره خوب است جزوه روش برداشت از قرآن شهید بهشتی هم مطالعه شود) - اما تدبر در آیات برای دوای دردهای ایمانی و اخلاقی نیابت بردار نیست. سپردن این “استفاده های ایمانی و اخلاقی” به مفسرین به تعبیر امام خمینی از عوامل مهجوریت قرآن است! (اینجا بخوانید)
در شب ۲۳رمضان برنامه سحرنشینی شبکه دو حجت الاسلام و المسلمین قنبریان دو استفاده لازم و عمومی و غیرنیابتی از قرآن را با توجه به کلمات امیرالمومنین(ع) بیان کردند و در آن ۲۵دقیقه، ۵بار هم نیاز به تخصص در اظهار نظرهای قرآن در موضوعات مختلف توجه دادند.
اگر خواستید اینجا بشنوید!