مشکل مثل برنامه عصر جدید فقط کپی از برنامه ای آمریکایی نیست؛ نازل کردن استعدادهای اصیل انسانی به چند تکنیک خاص است.
استعدادهای اصیل تر و عمومی تری که “دیدنی”، “نمایشی” و “رقابتی” نیستند، در ساختار این برنامه ها جا نمی گیرند؛هرچه قدر هم لازمه زندگی بهتر باشند!
-استعدادهای اخلاقی-عرفانی انسان که قوه اصلی بهشت کردن زندگی آدمی را دارند، “دیدنی” نیستند. در نوجوانان و جوانان فوق العاده اش پیدا می شود با مُهر شهادت برخی از آنها خاطره شدند و حالا هم هست اما دیدنی نیست.
-یک استعداد علمی، ابتکاری، ادبی و هنری؛ دیدنی هست اما “نمایشی” نیست. قابل اجرای چند دقیقه ای و اعجاب و میخ کوب کردن تماشاگر آنجور که پارکور و آکروبات دارند را ندارند! اما کدامیک استعداد تر و اصیل تر است؟!
-سید محمدحسین علم الهدی ۴، ۵ساله حافظ اعجاب انگیز قرآن، الان هم نمونه دارد اما “رقابتی” با کمدین ها و طناب زن ها نیست! نمونه های نوع دوستی ای که برخی در برنامه های رمضان همین تهیه کننده هم درخشیده، قابلیت رقابت با این فرمهای خاص از استعداد را ندارد. اما انصافا کدامیک استعدادتر و اصیل تر است؟!
چند فصل برنامه ای با این محدودیتهای ساختاری در استعداد یابی + جذابیتهای تلویزیونی می تواند معنا و مسمای استعداد را در اذهان عوض کند همچنان که برنامه ای مشابه معنای خنده و مبادی اصیل آن را عوض کرد.
