أَیْنَ إِخْوَانِیَ الَّذِینَ رَکِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ؟ أَیْنَ عَمَّارٌ وَ أَیْنَ ابْنُ التَّیِّهَانِ وَ أَیْنَ ذُو الشَّهَادَتَیْنِ وَ أَیْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِینَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِیَّهِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَهِ؟ (خطبه ۱۸۲)

کجایند برادران من که راه حق را سپردند، و با حق رخت به خانه آخرت بردند؟

کجاست عمّار؟ کجاست پسر تیهان و کجاست ذو الشّهادتین و کجایند همانندان ایشان از برادرانشان که با یکدیگر به مرگ پیمان بستند و سرهاى آنان را به فاجران هدیه کردند؟

پیمان جانبازی، عهد خون و مانند آن، مفاهیمی دینی است.

امیرالمومنین(ع) که خود در لیله المبیت در بستر پیامبر(ص) خوابید و “یشتری نفسه ابتغاء مرضاه الله” شاملش شد، با حمزه و جعفر طیار در دوره نظام نبوی تعاهد کرد تا فدایی پیامبر و مکتب او باشند(روایت)

ایشان در دوره خود از استمرار این سیره می گوید.

از برادران دینی اش که “الذین تعاقدوا علی المَنیه” بودند؛ یعنی با هم  معاهده بر مرگ می بستند که تا آخرین قطره خون یاری گر ولایت باشند.

این سیره در شهدای کربلا به اوج رسید کسانی که در وصفشان می خوانیم: الذین بذلوا مهجهم دون الحسین(ع) کسانی که خون دل خود را پیش روی حسین(ع) تقدیم کردند.(سجده زیارت عاشورا)

این سرمایه ی عجیب تشیع است!

پیامبر(ص) را از ترور رهانید و در اُحد و غزوات از گزندها مصون داشت!

تا این هم عهدان بودند هیچ گزندی به حضرت امیر(ع) نرسید!

تا بودند حسین(ع) و فرزندانش جراحتی ندیدند و به حرم آسیبی نرسید!

ایرانِ حسین در مکتب عاشورا به غنی سازی این منبع قدرت رسیده است و می تواند هر گزندی را از مکتب و رهبر مکتب دور کند. ان شاء الله

محسن قنبریان ۹ تیر ۰۴

 رهبر انقلاب: به نظر من آن فرمایش امیرالمؤمنین(علیه‌ السّلام) و آن روایت درباره‌ی جناب حمزه که نورالثّقلین از خصال نقل میکند، روایت مهمّی است. حضرت امام باقر(علیه ‌السّلام) از امیرالمؤمنین(علیه ‌السّلام) نقل میکند این را لَقَد کُنتُ‌ عَاهَدتُ‌ اللّهَ‌ تَعالی وَ رَسولَهُ اَنا وَ عَمّی حَمزَهُ وَ اَخی جَعفَرٌ وَ ابنُ عَمّی عُبَیدَه همین عبیدهبن‌حارث که اصلاً کسی نمی‌شناسد این بزرگوار را؛ یکی از آن سه نفر بود … [میفرماید]: من و عمویم حمزه و برادرم جعفر و پسر عمویم عبیده، عَلى اَمرٍ وَفَینا بِهِ لِلّهِ وَ لِرَسُولِهِ صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَ آلِه؛ بر یک موضوعی با هم توافق کردیم، با خدا و پیغمبرش معاهده کردیم؛ یعنی نشسته‌اند قرار گذاشته‌اند. امیرالمؤمنینِ جوان، با عموی مسنّش جناب حمزه با آن برادر و با آن پسر عمو نشسته‌اند و قرارداد بسته‌اند بر یک امری که قاعدتاً «جهاد حتّی الشهاده» است؛ یعنی ما در این راه، در این حرکت، بی‌ محابا میرویم تا لحظه‌ی شهادت. … فَاَنزَلَ اللّهُ فینا: مِنَ المُؤمِنینَ رِجالٌ صَدَقوا ما عاهَدُوا اللّهَ عَلَیهِ فَمِنهُم مَن قَضىٰ‌ نَحبَه» تا آخر آیه…(۱۴۰۰/۱۱/۵)

با تهدید رسمی ترور رهبر انقلاب و فتوای مرجعیت در اینباره، وقت آن رسیده که در دهه محرم تجمعات بزرگ مردمی  عهد خون متاثر از روایت فوق برگزار شود و اجرای قطعی فتوای مرجعیت را به رخ دشمن بکشد

سازمان های نظامی و هسته های مقاومت بیش از این سطح تهدید خود را باید به رخ بکشند

دستگاه دیپلماسی نیز وظیفه خود را دارد که قبلا بیان شده است!

محسن قنبریان ۸ تیر ۰۴

در دنیای مدرن، “جنگ” و “دیپلماسی” دو دست سیاست اند.

مهم این است که دوگانه میدان و دیپلماسی، میدان را “شهید” و سیاست را “اسیر” نکند و از یک جا هماهنگ شوند.

تا کنون شرط مذاکره، تمرکز بر هسته ای بوده است.

اما در حین مذاکره، دچار تجاوز اسرائیلی-آمریکایی شدیم!

طرف مذاکره رسما مراکز زیر نظر آژانس بین المللی را بمباران کرد!

این فاجعه عجیب حتما باید اثری داشته باشد.

سؤال اساسی اینجاست:

در چنین وضعیتی آیا احیای مذاکره با هر طرف (تروئیکای اروپایی یا آژانس یا غیر مستقیمِ مسقطی یا…) نباید پیش شرط دیگری بیابد؟!

بالاتر از تضمین های بی اعتبار آمریکایی نباید چیز واقعی ای شرط قرار داده شود؟!

پیشنهاد:

تعلیق کردن مطلق مذاکرات هسته ای به قرار گرفتن اسرائیل ذیل ان پی تی!

چیزی که واسیلی نبنزیا، نماینده دائم روسیه در سازمان ملل متحد هم طرح کرد: کل جهان خواهان پیوستن اسرائیل به پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای است.

گرچه می دانیم نسبت آژانس با ایران و رژیم صهیونی بالسویه نیست؛ لکن وضعیت پساتجاوز آمریکا و اسرائیل بهترین موقع برای این شرط عادلانه است!

امیرالمومنین(ع) فرمود:

مَنْ قَضَى حَقَّ مَنْ لَا یَقْضِی حَقَّهُ، فَقَدْ عَبَدَهُ :

هر که حق کسى را ادا کند که او حقش را ادا نمی کند، خود را بنده او ساخته است!

(حکمت ۱۶۴)

محسن قنبریان ۴/۴/۴