مدتی است عادت کرده ایم برای هرچه واقع میشود، فلسفه ببافیم و نامش را هم روایت گذاشته ایم!
فضا هم طوری میشود که خلاف آن گفتن، اختلاف بی ثمر می سازد!
برای تهدید شدن قبلی رهبر انقلاب هم نوشتم درست تر، حاضر شدن است.
ایشان پیشتر و بیشتر از همه ما همان درست تر را فهمید و انجام داد و جمعه نصر رقم خورد!
نیامدن حضرت آقا در همه جلسات روضه، غیر از استهزاء (البته بی جای) دشمنان، استمرار حاضر نشدن را اقتضاء می کرد؛ مثل سالهای پایانی عمر سید مقاومت!
چون همان دلیلی که حفاظت/ مخفیگاه/ کمینگاه/ و…(!) را توجیه می کرد استمرار را هم اقتضاء می کرد؛ حکم الامثال فیما یجوز و فیما لایجوز واحد!
تازه احتمالا دشمن تهدید و ارعابش را بیشتر هم میکرد!
قیاس ایشان با شهید نصرالله مع الفارق بود!
رهبر یک گروه در یک کشور بی دفاع به حکم عقل و شرع باید با ویدئو کنفرانس با یارانش سخن بگوید؛ اما کشوری قوی که در آفند و پدافند ادعا دارد حکم دیگری دارد!
وظیفه دارد با پدافند و حفاظت برتر، رهبرش را برای امور معمول، حفظ و صیانت کند نه او را مخفی کند!
اگر یک گروه مبارز با استتار بمانند، نشانه پیروزی شان در مقابل اشراف اطلاعاتی دشمن است؛ اما این برای یک کشور و نظام مقتدر، افتخار نیست؛ بلکه اصلا استمرارش ننگ هم هست!
“موردی” و “موقعیتی” و “موقت”، ظاهر نشدن رهبر، تاکتیک خوبی است؛ اما راهبرد و سیره خوبی نیست.
خدا را شکر رهبر شجاع ایران نگذاشت اختفاء و ظاهر نشدن سیره شود.
محسن قنبریان ۱۵ تیر۱۴۰۴
مرتبط: امیر سلحشوران
