وقتی به فرمان ابن زیاد، سیدالشهدا(ع) در زمین بی آب و پناه کربلا سکونت داده شد؛ فرستاده ای را با نامه ای فرستاد: “ای حسین! به من خبر رسیده که به کربلا وارد شده ای؛ یزید برای من نوشته که بر بستر نرم نخوابم و آرام نگیرم و غذای سیر نخورم تا تو را به خدای خبیر ملحق سازم، یا آنکه تسلیم من و حکم یزید شوی. والسلام”.
سیدالاحرار به محض خواندن، نامه را دور انداخت!
حامل نامه گفت: پاسخ نامه را بده!
فرمود: “این نامه پاسخ ندارد”!
امام صادق(ع) فرمود: “برای خدای عزوجل بندگانی است…که بوسیله آنان ضیم و ننگ از بندگان دفع میشود…” (معانی الاخبارص۱۶).