“دهه هشتادیا” ساخت سازمان های پرطمطراق حزب اللهی با پشتیبانی های فراوان بیش از یک هفته دوام نیاورد؛ اما “سلام فرمانده” از متن جامعه و خودجوش رویید و سرود ملی شد!
این یک اتفاق نیست و مثل دو سبک معماری در متصدیان فرهنگی است و جای تامل بسیار دارد:
دهه هشتادیا، نماد:
- – طبقه مرفه حزب اللهی و لاکچری لایف آنور آبی!
- – با پذیرش “دین عصری”: با لوکیشن گیم نت و دیگر نمادهای جهانی سازی آمریکایی، صرفاً با چاشنی تمِ محرمی! تزریق شهوت شهرت و سلبریتی بازی و…!
- – تنزّل از تشیع نهضتی به تشیع لمپنی: استفاده از تمِ امام حسین(ع) برای حال کردن! تولّی در حد پروفایل و تبری در حد بلاک! حتی تنزل دادن “انتقام سخت” به گل جبرانی فوتبال!
سلام فرمانده، نماد:
- – متن مردم و اکثریت شهر و روستای ایران!
- – دنبال “عصر دینی”: لوکیشن جمکران و انتظار امامی که بدون او “دنیا معنایی نداره” و با او “دنیامون بهاره”! ارزش “مثل سربازای گمنام خادمت بشم”! و…
- – تشیع نهضتی، با زبان فطرتی که کهنه نمی شود. سخن از “عهد”، “قیام”، “تفدیه”، آرزوی سرداری و سربازی و علی بن مهزیارِ قدیمی!
محسن قنبریان