رحیم پور ازغدی همیشه برایم محترم بوده است.
- دهه ۷۰ درمقابل تهاجم شبه فلسفی غربگرایان در عرصه فرهنگی-سیاسی و بعدا دولتی، بمثابه معلمی مؤدب ناقد آن جریان فرهنگی-سیاسی شد. همان وقت بعضی از جبهه انقلاب و دلسوز، وارث عمرو بن حمق بودند و با ناسزاگویی و دود موتور و جلسه بهم زنی از انقلاب به زعم خود دفاع میکردند!
- ازغدی حتی اگر رأیش همیشه در صندوق اصولگرایان ریخته باشد، هیچوقت یک مهره صرفا جناحی نشد. بودند کسان دیگری که با هنر بیان و روشنگری -نه قالتاق بازی- مثل او سخن میگفتند اما انگار متعهد بودند فقط عیوب اصلاح طلبان را بگویند و خلافهای بین غیر آنها در قوای دیگر یا نهادهای انتصابی را هیچ نگویند!
- رحیم پور یک نکته مثبت دیگر هم دارد که آرمانهای انقلاب را همه و متوازن مطالبه می کند. از برخی خوبان دیگر جبهه انقلاب در منابرشان، جز ولایت نمی شنوی! آزادی پیش کش، سخنرانی درباره عدالت هم ندارند! از تناسب زیبای اینها با ولایت و در نظام ولایت چیز زیادی نمیشنوی!
- آخر اینکه، آخرین بار در دادگاه ویژه -که بخاطر نقد سخن یکی از ائمه جمعه استانها حاضرشدم- به بنده هم توصیه شد اقلا مثل رحیم پور نقد کنم که نامی هم نمی آورد و همه چیز را هم میگوید و…!
نمیدانم بعد از سخنرانی فیضیه هنوز آن دادیار همان نظر را درباره رحیم پور دارد یا او هم دیگر خوب نیست؟! و باید مثل کلیشه های کم خاصیت همیشه خوب شوم !
بدون اینکه رحیم پور را هم مطلق کنم برگشتش به سخنرانی پیش از خطبه را پس از مدتها تعطیلی گرامی می دارم سخنان امروزش در دو محور “نمازجمعه علوی” و “گزارشی از شورای انقلاب فرهنگی” بود هردو مفید و اولی مهمتر.
چه خوب بود روحانیون انقلابی برغنای این حرفها افزوده و با مطالبه، در آستانه ۴۰سالگی انقلاب، نماز جمعه ی اغلب کلیشه شده و تکراری وملال آور را به نماز جمعه تراز انقلاب اسلامی می رساندند.
سخنان ایشان را بخوانید:
https://www.tasnimnews.com/fa/news/1397/09/23/1898533
محسن قنبریان
۹۷/۹/۲۳