در دنیای مدرن، “جنگ” و “دیپلماسی” دو دست سیاست اند.
مهم این است که دوگانه میدان و دیپلماسی، میدان را “شهید” و سیاست را “اسیر” نکند و از یک جا هماهنگ شوند.
تا کنون شرط مذاکره، تمرکز بر هسته ای بوده است.
اما در حین مذاکره، دچار تجاوز اسرائیلی-آمریکایی شدیم!
طرف مذاکره رسما مراکز زیر نظر آژانس بین المللی را بمباران کرد!
این فاجعه عجیب حتما باید اثری داشته باشد.
سؤال اساسی اینجاست:
در چنین وضعیتی آیا احیای مذاکره با هر طرف (تروئیکای اروپایی یا آژانس یا غیر مستقیمِ مسقطی یا…) نباید پیش شرط دیگری بیابد؟!
بالاتر از تضمین های بی اعتبار آمریکایی نباید چیز واقعی ای شرط قرار داده شود؟!
پیشنهاد:
تعلیق کردن مطلق مذاکرات هسته ای به قرار گرفتن اسرائیل ذیل ان پی تی!
چیزی که واسیلی نبنزیا، نماینده دائم روسیه در سازمان ملل متحد هم طرح کرد: کل جهان خواهان پیوستن اسرائیل به پیمان منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای است.
گرچه می دانیم نسبت آژانس با ایران و رژیم صهیونی بالسویه نیست؛ لکن وضعیت پساتجاوز آمریکا و اسرائیل بهترین موقع برای این شرط عادلانه است!
امیرالمومنین(ع) فرمود:
مَنْ قَضَى حَقَّ مَنْ لَا یَقْضِی حَقَّهُ، فَقَدْ عَبَدَهُ :
هر که حق کسى را ادا کند که او حقش را ادا نمی کند، خود را بنده او ساخته است!
(حکمت ۱۶۴)
محسن قنبریان ۴/۴/۴