أَیْنَ إِخْوَانِیَ الَّذِینَ رَکِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَى الْحَقِّ؟ أَیْنَ عَمَّارٌ وَ أَیْنَ ابْنُ التَّیِّهَانِ وَ أَیْنَ ذُو الشَّهَادَتَیْنِ وَ أَیْنَ نُظَرَاؤُهُمْ مِنْ إِخْوَانِهِمُ الَّذِینَ تَعَاقَدُوا عَلَى الْمَنِیَّهِ وَ أُبْرِدَ بِرُءُوسِهِمْ إِلَى الْفَجَرَهِ؟ (خطبه ۱۸۲)
کجایند برادران من که راه حق را سپردند، و با حق رخت به خانه آخرت بردند؟
کجاست عمّار؟ کجاست پسر تیهان و کجاست ذو الشّهادتین و کجایند همانندان ایشان از برادرانشان که با یکدیگر به مرگ پیمان بستند و سرهاى آنان را به فاجران هدیه کردند؟
پیمان جانبازی، عهد خون و مانند آن، مفاهیمی دینی است.
امیرالمومنین(ع) که خود در لیله المبیت در بستر پیامبر(ص) خوابید و “یشتری نفسه ابتغاء مرضاه الله” شاملش شد، با حمزه و جعفر طیار در دوره نظام نبوی تعاهد کرد تا فدایی پیامبر و مکتب او باشند(روایت)
ایشان در دوره خود از استمرار این سیره می گوید.
از برادران دینی اش که “الذین تعاقدوا علی المَنیه” بودند؛ یعنی با هم معاهده بر مرگ می بستند که تا آخرین قطره خون یاری گر ولایت باشند.
این سیره در شهدای کربلا به اوج رسید کسانی که در وصفشان می خوانیم: الذین بذلوا مهجهم دون الحسین(ع) کسانی که خون دل خود را پیش روی حسین(ع) تقدیم کردند.(سجده زیارت عاشورا)
این سرمایه ی عجیب تشیع است!
پیامبر(ص) را از ترور رهانید و در اُحد و غزوات از گزندها مصون داشت!
تا این هم عهدان بودند هیچ گزندی به حضرت امیر(ع) نرسید!
تا بودند حسین(ع) و فرزندانش جراحتی ندیدند و به حرم آسیبی نرسید!
ایرانِ حسین در مکتب عاشورا به غنی سازی این منبع قدرت رسیده است و می تواند هر گزندی را از مکتب و رهبر مکتب دور کند. ان شاء الله
محسن قنبریان ۹ تیر ۰۴