امید، آفریدنی است [۱] نه روایت کردنی!
تخیل، خاطره می خواهد ولی امید، آرزو!
خاطرات تلخ و نداشته ها هم می توانند مایه آفرینش امید شوند؛ اگر آرزویی ایجاد کنند!
بعکس، خاطرات شیرین گذشته، یأس می زاید اگر آرزویی نیافریند!
شیعه از ۱۱هجری، همه ابتلاء و مصائب اندوخت؛ اما امام کاظم(ع) فرمود:۲۰۰سال است، آرزو شیعه را تربیت کرده است!(الغیبه نعمانی ص۳۰۵)
[۱] امید و ترجّی را در ادبیات هم از انشائیات می دانند نه اخباریات.