دائما به تمایز «انقلاب اسلامی» از «جمهوری اسلامی» توجه داده شده است؛ تمایزی در عین اتحاد (نه وحدت)؛ تمایزِ روح از بدن[۱].
ممکن است دست و پا یا حتی عضو مهمتری از آن جسم، معیوب شود؛ نیاز به فیزیوتراپی و تمرین دادن یا حتی جراحی داشته باشد تا روح بماند.
شهرداری‌ای که کاخ‌های مجلل و ویلاهای مشمول تخلفات را تسامح می‌کند ولی آلونک زن بیچاره‌ای را ویران می‌کند از این قسم است.
رهبر انقلاب هم ناظر به آن تمایز بود که در شروع رهبری گفت: «خدا نکند که ما سرنوشتمان به آنجا برسد که جمهوری اسلامی از انقلاب جدا شود و با او نباشد[۲]»!
بدنه‌ی زنده انقلاب یعنی دست برنداشتن جوانان از «نظریه نظام انقلابی»: با انعکاس و انتقاد رسانه‌ای کاری کنند که بخش دیگر نظام، شبانه شهردار و عوامل تخریب را احضار کند!
یعنی «جوشش انقلابی» که: بلافاصله خانه تخریب شده، توسط نیروهای جهادی انقلاب ساخته شود!
این رویه ج.ا.ا را انقلابی خواهد کرد.
محسن قنبریان
[۱] ر.ک: نشست عدالخواهی در نظام ولایت
[۲] ۱۹/۴/۶۸
