“به لحاظ هستی شناختی”، هر حکومتی مردمش را به آخرت و معادی می برد…

“به لحاظ ارزشی”، حکومت اسلامی موظف است، بهشت ببرد(خطبه۱۵۶)

“اسلام سیاسی” (بخلاف “اسلام اجتماعی”) دارای حکومت و ملتزم به ارزشها و نتایج اخروی است، اما خَلط بزرگ این است که اسلام سیاسی، به “نهاد سیاسی” تقلیل یابد؛ که نتیجه اش به زور بهشت بردن است!

اسلام سیاسی، با “نهاد اجتماعی” و “نهاد سیاسی” کار می کند. نهادهای اجتماعی(گروه های مردمی و جوشیده از قاعده) را نباید از بین ببرد یا صرفاً بر آنها حکمرانی کند؛ بلکه زمینه حکمرانی نرم و فرهنگی آنها را باید فراهم کند، تا بهشت بردن مردم، آسان و آزاد انجام شود.

این “حکمرانی مردمی” زیاد گفته اما کمتر تحقق می یابد! معمولا حاکمیت نهادهای سیاسی و حاکمیتی بر نهادهای مردمی را حکمرانی مردمی می نامند!