جامعه تنوع و تکثر دارد و معمولا به شکل طیفی است.
در دو سر طیف ممکن است “انگشت نمایی” -به تعبیر روایات: اَن یُشِیرَ الناسُ إلَیهِ بالأصابِعِ– اتفاق افتد!
برخی دنیا زده در تجملات آن (لباس و ماشین و خانه و…) خود را انگشت نما می کنند! پیشران هبوط بیشتر و انحطاط میشوند!
برخی هم دین بازی پیشه کرده در عبادت و نماز و زیارت و… خود را شهره می کنند! با تظاهر دینی، خود را جلو می اندازند!
جمع درست دین و دنیا نقطه تعادل اسلام است.
ولایت و دستگاه سرپرستی اجتماعی در راهبری جامعه از هر دو انحراف در دو سر طیف حذر می دهد.
بر لباس شهرت و مُدها و فشن های انگشت نما نهیب نمی زند مگر اینکه از انگشت نمایی مناسکی، نماز بازی و زیارت بازی و مقدس مآبی هم نهی می کند.
امام رضا(ع) امام همه است؛ هم انحراف مسلمان در لباس بیگانه و هم بازیش در لباس دین را می بیند، نه بر تبرج ها تسامح می کند و نه چفیه بازی های زمانش را ندید میگیرد!
فرمود: “هرکه خود را به عبادت شهره سازد، به دینداری او بدگمان باشید؛ زیرا خداوند از شهرت عبادت و شهرت لباس نفرت دارد”!
اگر این توازن موجود در روایات در تریبون های دین هم رعایت شود، جامعه بهتر به تعادل می رسد!
دنیازدگی و دین بازی دو روی یک سکه اند. هردو دنیا طلبی و دین فروشی است.
اگر باور کنیم سهمی از انگشت نماییِ پوشش، رهیدن از شهیدبازی، ولایت بازی و… است؛ تازیانه وعظ و تشر خطابه را متعادل می نوازیم!
محسن قنبریان ۱۴۰۴/۲/۱۷