نزد ما زمینی ها معیار شمارش، “روز” است؛ اما نزد خداوند برای کارهای الهی معیار، “شب” است.
چله موسوی را ۴۰روز نمیخواند، “اربعین لیله” می نامد. “لیله القدر” “اسری بعبده لیلا”و…
سرّش این است که برای سیر معنوی، شب “خصوصیت” دارد نه فقط چون تاریک و آرام است؛ چون”انشاء ویژه ای” دارد.
میفرماید: ان ناشئه اللیل: یک “نشئه” است شب. فقط هوا تاریک نشده، بساط معنوی ای گسترانده شده، فرشتگان خاصی، نفحات خاصی در این پاره وقت ایجاد و انشاء شده است.
لذا برای سالک “أشد وطأ و أقوم قیلا” است. یعنی مقدمات خیلی فراهم است قدمها بهتر برداشته میشود، سخن(کلام الهی یا دعا)هم خوب برپا شده، جاگیرِ قلب میشود.
پس در این چله، شبها و سحرها مغتنم ترند. هرکه غایب بوده، حاضر شود. هرکه حاضر می شده، کمّا و کیفا ارتقاء دهد.

(برش وتدوینی از سخنرانی شبهای قدر۹٨)